'Je aftrekken op een singletje en die verkopen – iets voor KISS?'

Gene Simmons – je weet wel, die bassist van KISS met die lange tong – is een matig muzikant, maar een uitmuntende geldwolf. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind KISS te gek. Zelfs een handjevol nummers uit hun make-uploze periode (1983 - 1996) vind ik prima te pruimen. En dat wil wat zeggen. Want jongens, jongens, jongens, ze waren toen op z’n zachtst gezegd niet bepaald op hun best. Robbie Williams zingt in een van z’n lullige liedjes: ‘In the morning when I wake up / I look like KISS, but without the make up.’ En zo kut als de Knights in Satan’s Service er zonder schminck uitzien, zo kut klonken ze toen ook.

Maar Gene Simmons dus. Wat is die man goed in centen bij z’n fans uit de zakken kloppen. Sowieso is KISS zonder enige twijfel de band met het meest uiteenlopende assortiment aan merchandise. Dus niet alleen platen, T-shirts, stickers, buttons en patches, maar letterlijk alles waar je je bandlogo op kan zetten. De keuze is reuze. Flipperkasten, slaapzakken, creditcards en brooddozen. Maar ook condooms (tongue lubricated KISS kondoms, 2,99 dollar ’t stuk) en graf kisten (de KISS kasket, voor slechts 3300 dollar).

Ook slim: voorafgaand aan iedere show kan de échte KISS-fanaat diep in de buidel tasten om in de rij te gaan staan voor een meetand-greet. Die meet-and-greet houdt in dat je 20 seconden hebt om met de band op de foto te gaan en twee items te laten signeren. Met uitzondering van muziekinstrumenten. Want anders ga jíj straks op ebay nog geld aan KISS verdienen. En dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.

En nu heeft Gene weer iets nieuws verzonnen. Hij zit namelijk naar eigen zeggen 50 jaar in de business. En om dat met zijn fans te vieren, komt ie op de proppen met The Vault, een kluis met daarin tien cd’s met honderdvijftig nooit eerder uitgebrachte solo-opnames, een fotoboek en een hand picked exclusief stukje memorabilia. Een plectrum of een make-up-spons of whatever. Kost je maar 2000 dollar. Voor 25.000 piek mag je ook een keer met ’m skypen. En voor 50.000 komt ie ’m bij je thuis af leveren. Ding-dong! Wie zou dat zijn? Ding-dong! Ga jij eens kijken. Ding-dong! Het is een geschminkte engerd met een pakketje. Ding-dong! Ze nemen tegenwoordig ook iedere gek en z’n moeder aan bij Postnl. Ding-dong! Ja, hallo, zet ’t maar neer in het portiek en nou wegwezen.

Een vriend van me zat in een hardcoreband. Die gasten waren ook goed met merchandise. Die hadden één 7-inch-vinylsingle die ze telkens weer met een ander gekopieerd hoesje uitbrachten. En de fans van dat hardcorebandje bleven die maar kopen. Op een gegeven moment waren ze halverwege een tour. Hadden ze nog maar tien plaatjes over. Ze moesten en zouden zoveel mogelijk benzinegeld uit die krengen halen. Dus ze legden die singles op een hotelbed neer, trokken zich er een voor een op af, en verkochten ze vervolgens als de Super Limited Cum Edition voor 100 dollar het stuk.

Let je op, Gene?