Henk Westbroek: 'Ik ben door de zus van mijn moeder geadopteerd'

In oktober verschijnt de biografie van Henk Westbroek (65). Ook zijn nieuwe album, De Laatste Plaat, komt dan uit. Terugkijkend op zijn leven spreekt hij openlijk over een ingrijpende gebeurtenis waar lang niet iedereen weet van heeft: zijn adoptie. ‘Mijn moeder heeft zich altijd verschrikkelijk rot gevoeld dat ze mij heeft moeten achterlaten.’

Fotografie Erik van ’t Woud / HH

Dag meneer Westbroek, of moet ik zeggen meneer Van Leur?

‘Zeg maar gewoon Henk, maar ik begrijp waar je op doelt. Nu moeten mensen niet ineens gaan denken dat ik met een of andere artiestennaam rondloop, want ik heet heus Westbroek, maar wat velen dan weer niet weten – en nu dus wel – is dat ik als klein kind geadopteerd ben. Mijn biologische moeder, Nel van Leur, hield in haar jonge jaren nogal van mannen tussen de lakens en zo ben ik verwekt. Ze was dus ongehuwd moeder. In een streng katholiek gezin kon dat in de jaren 50 natuurlijk absoluut niet. Je werd er met de nek om aangekeken en nog net niet gestenigd. Dat laatste is toch een vrij pijnlijke gebeurtenis.’

En dus werd jij overgeplaatst naar een andere familie?

‘Ik bleef dicht bij huis, want de zus van mijn moeder, tante Riet die ik altijd gewoon mama ben blijven noemen, adopteerde mij. Mijn biologische moeder stopte abrupt met haar baan als kapster in Utrecht en vertrok met het schaamrood op de kaken, en dus zonder mij, naar Coevorden in Drenthe. Daar wist niemand van haar verleden en kon ze trouwen en een nieuw leven opbouwen met een man die achteraf ook een onwettig kind bleek te hebben. Hij was er echter wel snel bij met de vaderlijke erkenning. Mijn moeder heeft zich altijd verschrikkelijk rot gevoeld dat ze mij heeft moeten achterlaten. Na mijn adoptie groeide ik op in een gezin dat het niet zo breed had. Veel baby- en jeugdfoto’s heb ik dus niet, want een rolletje ontwikkelen kostte in die tijd een godsvermogen. Er zijn in die tijd maar twee foto’s van mij gemaakt en juist met die exemplaren schijn ik de verkiezing tot mooiste baby van het jaar gewonnen te hebben. Ik kan mijn lachen bijna niet inhouden als ik het erover heb, maar mijn zussen bezwoeren dat het waar was.’

Je biologische moeder nooit meer gezien?

‘Oh jawel. Op mijn 12de keerde ze terug naar Utrecht om hier opnieuw een kapperszaak te beginnen en van tijd tot tijd zag ik haar voorbij wandelen. Niet wetend wie ze in werkelijkheid was. Pas op mijn 17de vertelde ze, toen ze weer eens een kop koffie kwam drinken, dat ze eigenlijk mijn moeder was. Alsjeblieft, de bom is gedropt! Ma janken, tante janken, of eigenlijk dus tante ma en mama tante janken. “Nou, ik blijf jou toch gewoon mijn moeder noemen,” zei ik tegen mijn adoptiemoeder. Huppakee, gingen ze weer huilen. Het was ineens e?e?n natte boel, daar aan die keukentafel. In een column, jaren later, schreef ik eens dat mijn vrouw Julia en ik zelf ook eens hebben geprobeerd een kind te adopteren. Dat mislukte omdat we niet kerks genoeg bleken, onregelmatig werkten en de kleur van mijn ogen irritatie opwekte bij de vrouw die ons moest beoordelen. Achteraf maar goed ook, want daarmee stimuleerde ze ons tot het maken van een eigen kindje. En dat is gelukt. Onze dochter Chris is inmiddels 28 jaar oud.’

Lees het hele interview met Henk Westbroek op Blendle.