Longread | In de studio met Royston Drenthe aka Roya2Faces

Royston Drenthe voetbalde bij grote clubs als Feyenoord, Real Madrid en Everton, maar een vedette werd de Rotterdammer nooit. Hij kon naar China, maar verkoos een ‘empire’ bouwen in de hiphopwereld. John den Braber dook met rapper Roya2Faces – Drenthes artiestennaam – de studio in. ‘Natuurlijk zullen mensen om mij lachen. Haters zijn er altijd.’

Fotografie Ilja Meefout

‘Of er een specifiek moment was dat ik het wist? Nee, het was gewoon al tijden klaar. Mijn ambitie was dood.’ Royston Drenthe (29) zegt het vrij emotieloos, terwijl hij vakkundig de fruittabak voor zijn waterpijp prepareert. Het profvoetbal heeft mede door problemen met salarisuitbetalingen, waardeloze leefomstandigheden en daaruit volgende mentale moeheid, de plek in het hart van de geboren Rotterdammer verloren. Niet dat er geen clubs meer interesse hebben in de middenvelder, want als Drenthe had gewild, had hij makkelijk aan de bak gekund in Azië. ‘Deze week kreeg ik nog een Facetime-oproep van een onbekend nummer. Zag ik zo een stuk of drie Chinezen voor mijn neus zitten. “You have to come to play with us. You f ly tomorrow.” Een tweededivisieclub, maar wel voor zeven à acht ton. Mijn oom zei: “Wat is je gevoel, vriend?” “Tja, niet doen dus,” antwoordde ik meteen. Plezier in je leven is veel belangrijker en je kunt met alles geld maken.’

Gaan met die banaan

Die oom is John Drenthe. In zijn huis heeft Roya2Faces, zoals de ex-voetballer nu door het leven gaat, een kleine studio. De portiekflatwoning van zijn oom is het epicentrum van het te bouwen koninkrijk rond de kersverse MC. Met een team van tien man, bestaande uit familie en goede vrienden, wordt er vijf dagen per week keihard gewekt aan een, zoals Drenthe het zelf noemt, ‘empire’. Zijn eerste single Paranoia dropte hij vorige maand, later dit jaar verschijnt zijn EP.

‘Natuurlijk is dat ambitieus,’ licht hij zijn grootse plannen toe. ‘Maar als je het doet, moet je er ook voor duizend procent voor gaan. Iedereen is zzp’er en als er iets te verdienen valt, word je

Beloond. Zo zal het de komende twee jaar zijn. Hard werken en met z’n allen eten. Ik wil dat iedereen hier gelukkig van wordt.’

Het woord ’geluk’ valt vaak in een gesprek met de eenvoudig international. Want geluk kende Drenthe al jaren niet meer in het professionele voetbal. Na de winst in 2007 op het EK met Jong Oranje, waar hij de ster van het toernooi is, volgt een periode van succes met Real Madrid, waarmee hij de landstitel behaalt en een – naar eigen zeggen – ‘fantastische tijd’ bij Everton, komt de klad in zijn internationale carrière. Hij verkast in 2013 naar het Russische Alania Vladikavkaz, waar hij slechts eenmaal zijn salaris krijgt uitbetaald en de bazooka-raketten nog net niet rond zijn oren vliegen.

‘Dat was gewoon zwaar oorlogsgebied, bro,’ zegt hij met een grote glimlach. ‘Als wij speelden, stonden er zeshonderd militairen rond het stadion. Er was geen zak te doen en om de week viel in de hele stad het licht uit. Beetje Playstation proberen te spelen met twee streepjes internet, en op het veld gaan met die banaan. Ik sloeg me er wel doorheen. Puur overleven. Maar als je niet betaald krijgt, houdt alles op, toch?’

Na korte avonturen bij de Britse Championship-teams Reading FC en Sheffield Wednesday, vertrekt Drenthe naar het Turkse Kayseri Erciyesspor, waar hij het ook al snel voor gezien houdt. In 2015 tekent hij bij Baniyas in de Verenigde Arabische Emiraten, waar zijn loopbaan de definitieve nekslag krijgt. Ook hier worden de arbeidsvoorwaarden van de spelers niet bepaald netjes nageleefd. ‘Het was iedere maand weer zeuren om je poen. Als we wonnen, was alles goed. Dan kregen we soms in de kleedkamer plots een envelop met 17.000 euro toegestopt. Dus geld was er zeker. Maar als we verloren, gingen ze sarren. Sommige spelers draaiden daar letterlijk van door. Ishak Belfodil, die nu bij Standard Luik speelt, schoot op een gegeven moment in een wedstrijd gewoon iedere bal uit. Wat dat betreft hebben spelers het in de eredivisie echt goed. Het salaris is misschien iets minder, maar je wordt wel altijd betaald.’

Zelf speelt Drenthe niet lang in de hoogste Nederlandse divisie. Na zijn glansrol op het EK met Jong Oranje transfereert hij na twee jaar Feyenoord-1 al op 20-jarige leeftijd naar de Koninklijke in Spanje. Hij woont dan nog bij zijn moeder, die ieder avond het eten voor hem

Klaarmaakt en zijn was doet. Op de vraag of hij toen misschien net iets te jong was voor zo’n grote stap, reageert hij met een diepe zucht. ‘Wat is te vroeg? Zeg jij het maar. Niemand weet wanneer een speler er echt klaar voor is. Kijk eens naar Ibrahim Afellay. Die ging op zijn 26ste naar Barcelona. Waar is hij nu? Was hij er dan wel klaar voor? Ik vind het echt typisch Nederlands gezeur achteraf. What about de guys die opgroeien in Engeland of Spanje? Daar breken ze toch ook gewoon door op jonge leeftijd? Die hoeven echt niet eerst een paar jaar naar een club als Feyenoord om warm te draaien.’

Smoken en skaten

Begin dit jaar hangt Drenthe na twaalf seizoenen profvoetbal zijn kicksen officieel aan de wilgen en ziet Roya2Faces het levenslicht. Voor veel voetbalkenners misschien een complete verrassing, maar mensen die de muziekscene een beetje volgen, kwamen zijn naam al meerdere keren tegen. Drenthe deelde als rapper al het podium met onder meer Fakkelbrigade, Winne en U-Niq, waarmee hij tien jaar geleden het nummer Tak Takie uitbracht. Daarnaast deed hij samen met collega Ryan Babel een heuse 101Barz-sessie bij Rotjoch op BNN.

Drenthe: ‘Muziek is altijd belangrijk geweest in mijn leven. Mijn moeder was daar aanvankelijk helemaal niet zo blij mee. “Jij wil toch voetballer worden?” riep ze dan als ik weer eens op vrijdagavond met mijn bandje op een Surinaams feest ging spelen. Maar ik nam het voetbal in mijn jeugd helemaal niet zo serieus. Pas toen ik in het eerste van Feyenoord kwam, ging ik er echt voor leven. Niet meer smoken en skaten bijvoorbeeld. Het is sinds die jaren altijd al een droom van mij gebleven om me ooit fulltime op de muziek te storten.’

Dat Drenthe daarbij zijn nek uitsteekt, beseft hij maar al te goed. ‘Ik begin echt helemaal op nul en moet alles nog bewijzen. Natuurlijk zullen mensen om mij lachen. Haters zijn er altijd, maar ik snap dat alleen zelf niet zo goed. Ik ben helemaal geen haatdragend persoon en gun iedereen het beste. Ik hoop ook dat andere rappers mij zien als een collega en niet als concurrent.’

Way of life

Drenthe toont trots de studio, waar hij schrijft en ‘spit’. Hij noemt zichzelf een allround rapper, die vooral veel heeft geluisterd naar Nederlandstalig talent als Sevn Alias, Broederliefde, Valsbezig, Mula B en Jonna Fraser. Maar Roya2Faces is meer dan alleen een rapper. Het is een way of life voor Drenthe. Hij deelt zijn hele leven op social media, want zijn fans moeten de echte Roya2Faces leren kennen. Niets lijkt geheim. Ook vandaag gaat hij meerdere keren live en daarbij flink in discussie met – niet altijd even vriendelijke – bezoekers van zijn Whatsapp-sessie.

In een van zijn vele vlogs staat hij tijdens het nummer Wanna Be With You, waarin ook zijn dochter is te horen, in zijn boxershort achter de microfoon. Drenthe, lachend: ‘Ja man, ik heb niet zo’n goede zangstem en in de ochtend klink ik gewoon het best. Ik denk daar verder niet zo over na. Dan maar in mijn onderbroek beginnen, toch?’

De keuze voor Nederlandstalige hiphop lijkt overigens vooral pragmatisch. Drenthe kan zich hierin simpelweg het beste uiten. ‘Ik wil eerlijk zijn en over mijn leven en ambities vertellen. Je moet niet liegen tegen je fans. Wil je rappen over gunshots? Prima, zolang het maar real is. Ik wil overigens wel mijn Spaans en Engels gaan verbeteren, mocht ik de kans krijgen de rapgame naar het buitenland te brengen.’

Eerlijk en oprecht zijn, is belangrijk voor Drenthe. Hij heeft in zijn leven al genoeg neppers en mensen die van hem en zijn status wilden profiteren gezien. Namen noemt hij niet in zijn nummers, maar ‘degenen om wie het gaat, weten precies hoe het zit.’ De naam Roya2Faces is volgens Drenthe dan ook niet gekozen vanwege de combinatie voetballer/artiest. Het gaat puur over de twee gezichten die iedereen heeft – en dus ook hij – en wat je daarmee doet. Drenthe: ‘Sommige gasten proberen onterecht de slimme jongen uit te hangen. Ik doe mezelf nooit beter voor dan ik ben. Vorige week was ik bij de opname van een show van Chantal Janzen. Vroeg een dame mij wat ik mezelf voorstelde bij het woord feminist. “Nou, mevrouw, ik weet niet eens wat dat woord betekent.” Ja, wat moet ik dan? Net doen of ik het wel ken en meelullen? Dat mensen daarom lachen, interesseert me niks. De dingen die ik moet weten, weet ik.’

Dode zone

Drenthe heeft veel van de wereld gezien in zijn tijd als voetballer, en wil met zijn muziek dan ook af en toe een maatschappelijke boodschap afgeven. Hij pakt zijn telefoon en leest een verse tekst van zijn nummer Deadzone voor: ‘Ze willen dat ik me overgeef, percentages zijn berekend, deze wereld is niet voor iedereen. Overseas daar is armoe, nee we zien niet eens de helft, we houden het voor onszelf, doorgedraaide wereld maakt mij moe.’

Drenthe neemt nog eens een flinke teug van zijn mint-appelsmaak-waterpijp en legt zijn tekst uit. ‘We leven in een dode zone, waar commercie regeert en verder alles maar blijft zoals het is. Aanslagen waarbij kinderen lijden en omkomen; het verbaast ons niet eens meer. Ik wens niemand de dood, maar die gasten die puur uit eigen belang moorden moeten gewoon shootoe, toch? De verontwaardiging is weg en we kijken de andere kant op. Toen ik in Abu Dhabi woonde, werd er vlak bij mij in de buurt een homohuis opgerold. Het is zo’n taboe dat het niet eens in de media komt, omdat het land daardoor schade zou kunnen oplopen. Mensen moeten het willen doorbreken. Wij die peace willen, zijn in de meerderheid, toch?

Doe het maar na

Met een nieuwe droom in de muziekwereld aan de horizon, wil Drenthe best nog wel even terugkijken op zijn loopbaan als profvoetballer. Maar niet te vaak meer. Het boek is dicht. Het waren veel hoofdstukken met ups en misschien nog wel meer downs, maar toch overheerst de tevredenheid bij de Rotterdammer. ‘Mensen riepen vaak: “Oh, die gast heeft onderhand al bij zoveel clubs gespeeld.” Nou, doe het maar na, zou ik zeggen. Ik heb een prachtige carrière gehad. Wie kan er zeggen dat hij met wereldsterren als Van Nistelrooij, Raúl en Salgado heeft gespeeld en met een toptrainer als José Mourinho heeft gewerkt? Of Mourinho de beste was? Nee, dat is Erwin Koeman voor mij. Hij is een echte fighter en een fijne vent die heel goed met jonge gasten om kan gaan. Ik durf zelfs te zeggen dat Erwin een betere trainer is dan zijn broer Ronald. In mijn ogen ben je namelijk pas een magische trainer als je met lastige jongens om kan gaan.

Of hijzelf als speler een lastig ventje was? Ja, dat geeft hij eerlijk toe. Smakelijk vertelt hij over de tijd dat hij in de Feyenoord-jeugd werd geschorst omdat hij tijdens een trainingskamp een gameboy van een andere spelertje uit het raam had gesmeten. ‘Ik mocht twee maanden niet meer spelen en alleen trainen. Man, weet je wat dat doet met een young boy? Maar het heeft me wel sterk gemaakt.’

Telkens als het woord Feyenoord valt, beginnen de ogen van Drenthe te glinsteren. De club van Zuid zit voor altijd in zijn hart en staat getatoeëerd op zijn been. ‘Natuurlijk was ik ooit graag teruggekeerd bij Feyenoord, maar het heeft niet zo mogen zijn. Daar heb ik vrede mee. Ik heb gewoon heel veel liefde voor de club waar ik als 7-jarig ventje al rondhobbelde. Dribbelen, dribbelen, scoren, scoren. Het was een prachtige periode, die nooit iemand me meer af kan pakken. Of ze dit jaar kampioen worden? Jazeker, broer. En dan gaan we muzikaal hard komen op de Coolsingel. Dan sta ik daar met al mijn boys.’