‘Vechten is eerste klas opium’

‘Voor het geld doe ik het niet, voor de wereldtitels ook niet. Wat ik op dit moment alleen nog maar wil, is mensen inspireren.’

Zat er al vroeg een vechtertje in jou?

‘Net als m'n ouders was ik van jongs af aan al erg sportminded. Ik denk dat het vechten me is aangeboren, het zat al gelijk in mijn dna. Daar geloof ik echt heel sterk in.’

Wat triggerde jouw fighting spirit?

‘Omdat ik midden in het schooljaar van basisschool wisselde, werd ik een beetje gepest. Je bent al snel het pispaaltje als je nieuw bent in de klas. Dat was eigenlijk snel weer voorbij, maar mijn nieuwe leraar op de basisschool benaderde me niet erg positief. Geen idee waarom, ik was nog maar een kind. “Met jou wordt het niks later,” kreeg ik te horen. “Jij moet niet willen leren, jij moet gewoon werken met je handen.” Maar mijn moeder heeft me altijd gezegd dat ik niet moest luisteren naar de mening van een ander. “Als jij ergens je zinnen op zet, kun je alles bereiken wat je wil.” Door de steun van mijn moeder is opgeven nooit een optie geweest.’

Wanneer ben je vechtsporten gaan beoefenen?

‘Ik heb eerst op hoog niveau gevoetbald, toen ik rond m’n zestiende ging puberen, ben ik daarmee gestopt. Ik had er geen zin meer in. Een vriend van me zat op kickboksen en hij nodigde me uit om eens te komen kijken. In eerste instantie ging ik daar wat nonchalant mee om, m’n moeder stimuleerde me om toch eens een kijkje te gaan nemen. Ze vond het maar niks dat ik was gestopt met voetballen. Drie maanden later vocht ik al mijn eerste wedstrijd. Sindsdien heeft m’n moeder me altijd gesteund in het kickboksen.’

Zagen ze meteen het talent in jou?

‘Ja, blijkbaar. Eerlijk gezegd ben ik nooit begonnen met kickboksen om de allerbeste te worden, die intentie had ik helemaal niet, maar ik bleef maar winnen. Zelfs toen hadden mensen zoiets van: dat houdt ze niet vol, die stopt er wel weer mee. Ik heb gemerkt dat wanneer iemand ergens goed in is, en je met je kop boven het maaiveld uitsteekt, dat je dan vaak op negativisme stuit.’

Als ik jou een stoot op je lever geef, ga je gewoon door je hoeven, hoor

Heb je veel last gehad van mensen die je het succes misgunden?

‘Niet van de mensen in mijn directe omgeving die me dierbaar zijn, die zijn juist trots op mij en hebben me altijd gesteund. Het waren mensen die daar omheen hingen die sceptisch en negatief waren over mijn succes. Maar ik bleef maar winnen en zo werd ik achtereenvolgens Nederlands kampioen, daarna nog drie keer Europees kampioen en tien keer wereldkampioen. Al die titels verdedigde ik met succes. Uiteindelijk ben ik zelfs naar twee andere gewichtsklassen uitgeweken omdat niemand meer met me wilde vechten en ook in die divisies won ik alles. Ik heb zelfs nog een keer tegen een man gebokst.’

Die versloeg je op knock-out.

‘Ja, dat was Tom Waes, de bekende Belgische programmamaker. Hij was met een nieuw tv-format bezig waarin hij uitdagingen aanging. Hij ontsnapte bijvoorbeeld uit de Alcatraz-gevangenis, hij zwom van Nederland naar Engeland en hij zou een echte bokswedstrijd gaan vechten. Nou, tegen mij dus. Voorheen had hij nog nooit gebokst, maar voor onze partij heeft hij een heel jaar getraind en bovendien drie proefwedstrijden gedraaid om het gevoel te krijgen. Toen we uiteindelijk gingen boksen en de camera’s draaiden, probeerde hij mijn hoofd eraf te slaan. Hij kwam superagressief uit de hoek. Toen dacht ik: ja, maar wacht even, dan is het jij of ik. Toen sloeg ik hem knock-out.’

Stapte je over naar het mma omdat er geen vrouwen meer waren die met je wilden kickboksen?

‘Niet per se. Er werd me in 2006 een mma-partij aangeboden, zo is het eigenlijk begonnen. Ik wilde het altijd al eens proberen. Bovendien wilde ik als vechtsportvrouw ook weleens in een kooi staan. De Amerikaanse promoters hadden een tegenstander uitgezocht die ook beginnend mma-vechter was, dus het zou een gelijkwaardig gevecht worden. Nou leuk, dacht ik. Ik had er zin in. Het was ook nog eens in Miami. Ook leuk.’

Was het een Amerikaanse?

‘Nee, ze kwam uit Brazilië, en dat had wat alarmbellen bij mij moeten doen rinkelen, Brazilianen zijn specialisten in jiujitsu en zijn dus specialisten in het grondgevecht. Een aantal mensen raadde me aan op YouTube naar grondgevechten te kijken, want ze achtten de kans groot dat ik daarin zou belanden. Maar daar had ik geen zin in. Ik zou het wel zien en gaan met die banaan.’

Ging je zo luchtig met dat gevecht om omdat je zo gewend was om te winnen?

‘Nee, ik was absoluut niet nonchalant! Ik had zoiets van: dat meisje is toch ook een beginnende mma-vechter? Het zal wel goedkomen, we zijn gelijkwaardig wat ervaring betreft.’

Wat gebeurde er toen de bel ging?

‘Ze trapte en ik blokte die trap met mijn scheen. Toen zag ik haar reactie, ze bleef gewoon koel. Ik dacht: oké, dit is geen beginneling, dit wordt knokken. Nou, die gedachte was amper m’n hoofd uit of ik hing al in de lucht en werd op de grond gesmeten. Ze zette me gelijk strak in een armklem. Op dat moment dacht ik dat ik er nog wel uit kon komen, maar ik had helemaal geen ervaring op de grond. Ze trok mijn arm letterlijk in twee stukken, mijn elleboog was volledig afgescheurd omdat ik niet aftikte. De scheids kwam ertussen, hij stopte de partij omdat ik het uitschreeuwde van de pijn. Dat was toen pure onervarenheid, want nu zou ik meteen aftikken, anders breek je gewoon je arm!’

Wat gebeurde er daarna met jou? Dit was je allereerste verlies in de vechtsport.

‘Mijn Amerikaanse manager verdween na de wedstrijd met de noorderzon, ik heb mijn geld nooit gekregen van de organisatie, ik zat daar met een gebroken arm en ik moest moederziel alleen met een taxi naar het ziekenhuis. Buiten het feit dat ik nooit betaald was, zat ik ook nog opgescheept met een gigantische ziekenhuisrekening. Er was geen enkele nazorg voor mij, ze lieten me daar gewoon stikken. De volgende dag heb ik zelf mijn vliegticket betaald en ben ik weer terug naar Nederland gevlogen.’

Dacht je toen niet: dit nooit meer?

‘Mensen gingen me ineens anders behandelen omdat ik een keer verloren had. Ik ben een doorzetter, dus besloot ik om ook hierin de beste te worden. Eerst moest ik revalideren, daarna heb ik nog twee kickbokswedstrijden gedraaid. Maar die wedstrijd bleef aan me knagen, dus ik stopte niet met mma-training. Op een gegeven moment heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik naar Amerika gegaan om daar te gaan trainen.’

Die vervelende eerste ervaring stond je dus niet in de weg?

‘Ze dachten dat ik wel weer snel terug zou komen, omdat ik een mama’s-kindje ben. Dat is trouwens ook echt zo, want mijn moeder is alles voor mij. Heimwee was uiteindelijk inderdaad de reden dat ik terug ben gekomen naar Nederland, want ik miste haar vreselijk. Ik heb echter wel vijf jaar in Amerika gewoond, ik ben naar Californië gegaan en daar ben ik gaan trainen en lesgeven bij de American Kickboxing Academy.’

Dat is een zeer beroemde school waar heel veel kampioenen vandaan komen zoals Khabib Nurmagomedov, Cain Velasquez en Daniel Cormier. Hoe hield je je daar staande als relatief onervaren mma-vechter?

‘Het maakte mij niet uit hoe groot of beroemd ze waren, ik ben gewoon een nuchtere Hollander en als ik jou een stoot op je lever geef, ga je gewoon door je hoeven, hoor.’

Hoe beviel het leven daar?

‘Het is heel anders dan hier, mensen gaan er heel erg voor zichzelf. Ik miste de manier van omgang zoals het in onze sportscholen gaat. In Nederland is er veel meer teamspirit en kameraadschap. Zo help je elkaar om beter te worden.’

Hoe ging je met die verschillen om?

‘Vechten maakt je heel erg kwetsbaar. Die laatste minuten voordat je de ring in stapt, zit je weleens in de kleedkamer met je ziel onder je arm. Je hebt pijn, je bent moe, je denkt bij jezelf: waarom doe ik dit? Het is natuurlijk vechten wat je doet en je kan tegen een klap aanlopen waardoor je schade oploopt. Het doel is daarom je tegenstander zo snel mogelijk uit te schakelen. Wanneer je op zo’n moment zo emotioneel bent dan heb je om je heen juist mensen nodig om je er doorheen te slepen.’

Hoe vaak heb je voor een wedstrijd gedacht: waarom doe ik dit?

‘Altijd! Voor iedere wedstrijd die ik in mijn leven heb gevochten, is dat door me heen gegaan. Je denkt waarom doe ik dit op mijn vrije zaterdagavond? Ik had in de kroeg kunnen staan met een biertje. Ik hoor hier eigenlijk helemaal niet te staan.’

Wat loont er zo aan het vechten in de ring of in een kooi dat je toch bereid bent om zo spartaans te leven en je gezondheid op het spel te zetten? Wanneer is het genoeg?

‘Heel eerlijk? Wij vechtsporters zijn verslaafd. Klaar. Je bent gewoon een junk voor de sport, vechten is voor ons eerste klas opium. Het is moeilijk te omschrijven; dat moment dat je die tunnel uit komt lopen, je wil enerzijds niet vechten, maar je wil het anderzijds heel graag. Er zitten dertigduizend man in zo’n stadion, ze fluiten je uit of juichen je toe. Je moet zo enorm diep in je ziel graven om de beste versie van jezelf te zijn om daar in die kooi te gaan staan. Je hebt er zoveel voor moeten laten, je hebt zo vaak afgezien om in de beste vorm te geraken, en tegenover je staat iemand die precies hetzelfde heeft gedaan.’

Is de kick misschien dat je op dat moment voelt dat je echt leeft?

‘Dat is precies wat het is. Op zo’n moment voel je meer dan ooit dat je leeft. Het klinkt misschien gek: hoe tegenstrijdig mijn gevoel ook is op dat moment – want je bent ook bang en je hebt ook pijn in je lijf – toch ben ik op dat moment het gelukkigst. Dat is de reden waarom ik het blijf doen, want ik heb niets meer te bewijzen.’

Hoe voelde het om in 2017 de UFC-wereldtitel te winnen van Holly Holm?

‘Ik voelde me goed die dag, ik was mooi op gewicht. Holly wilde tijdens de wedstrijd niet echt met me vechten, ze hoopte ook dat ik op haar af zou komen stormen en dat ze dan kon reageren met een counter. Ik wist dat ik geduldig moest zijn in de eerste ronde, dat vond ik moeilijk, maar ik deed het. Ze kan niet goed aanvallen dus wachtte ik op dat zwakke moment van haar. Op een gegeven moment kwam ze eindelijk en maakte ik een stootcombinatie. De bel ging, maar de laatste stoot van mij was al onderweg en die kon ik niet meer stoppen. Het publiek dacht dat ik expres sloeg na de bel, dus die begonnen me uit te fluiten. Holly was behoorlijk aangeslagen en als die stoot net voor de bel was aangekomen, dan was de wedstrijd misschien al op dat moment beslist geweest. De scheids kwam naar me toe en zei dat ik me niks van het publiek moest aantrekken, dat het een zuivere stoot was, gelijktijdig met de bel.’

Degene die in Neder­land tegen mij vecht, moet echt bereid zijn om te sterven. Dit is mijn land, dit is mijn huis, mijn publiek, hier vecht ik tot de dood

Dat Holm gedurende de hele wedstrijd het gevecht meed met jou, irriteerde je dat?

‘Ja, ik ging me echt aan haar irriteren. Ze durfde niks en probeerde me net als vele anderen ook weer naar de grond te werken terwijl dat helemaal niet haar stijl is. Ze is nota bene een bokskampioen. Ik verloor mijn geduld en ik kwam toch op haar af, toen raakte ze me heel goed met een linker. Niemand zag het, maar die voelde ik wel. Het maakte me kwaad en ik reageerde met een stootcombinatie. Maar wat gebeurt er? Het was weer een stoot die in de bel viel, dus iedereen weer boos. Ik vocht die laatste ronde rustig uit en toen kwam de uitslag. Ik had de titel gewonnen! De helft van het publiek floot me uit en de andere helft juichte me toe.’

Waarom werd deze titel je later weer afgenomen?

‘Ik had de afspraak met de UFC dat ik na het winnen van Holly Holm tegen Amanda Nunes mocht vechten. Holly zou dan tegen Cris Cyborg vechten, maar die werd betrapt op doping. Na een tijd eiste de UFC dat ik tegen Cyborg moest vechten. Ik wilde dat niet, omdat ik vond dat Cyborg eerst een hele tijd clean moest zijn. Bovendien had ik de contractuele voorwaarde dat mijn eerste wedstrijd na Holm tegen Nunes zou zijn. Ze bleven me echter onder druk zetten, maar ik weigerde met Cyborg te vechten. Toen moest ik via het internet vernemen dat ze me van de UFC-titel hadden gestript. Geen mailtje, geen telefoontje, niks.’

Pijnlijk. Was je niet verdrietig?

‘Nee, dat viel mee. De internethelden die na het gevecht met Holly vanachter hun veilige toetsenborden dreigden om me te vermoorden, die riepen dat ik niks waard was, dat ik maar zelfmoord moest plegen, dat raakte me meer. Ik ben niet eens boos op de UFC. Dit is wat ze dagelijks doen, het zijn zakenmensen. Maar toen gebeurde er iets bizars. Nadat ze uiteindelijk Cyborg hadden ontslagen wegens dopinggebruik, gaf UFC-directeur Dana White een statement op camera, waarin hij zei: “Kijk nou naar Germaine, die wilde ook niet met Cyborg vechten omdat ze doping gebruikte.” Mijn oren stonden echt te klapperen, ik viel steil achterover! Ze hadden de titel van me afgepakt, omdat ik weigerde om met Cyborg te vechten terwijl ze wisten dat ze gebruikte! Ze staken me een mes in de rug, gooiden me onder de bus en nu zette hij me doodleuk neer als een held. Het is allemaal business, ze zijn keihard.’

Je vocht onlangs wederom voor de UFC-titel, maar verloor van Amanda Nunes. Wat gebeurde er?

‘Ik weet precies wat ik moet doen op het moment dat die bel gaat. Ik moet bewegen, schijnbewegingen maken, opletten dat ze niet voor mijn benen gaat, want ze is een Braziliaanse en ze wil me natuurlijk op de grond leggen. Ze wist ook dondersgoed dat ik een betere kickbokser ben. Maar wat deed ik? Iets wat ik al 21 jaar doe: ik wilde met haar vechten. Maar zij was slim en dat deed ze mooi niet. Omdat ik druk zette en te dichtbij kwam kon ze mijn benen toch grijpen.’

Ze wist dat je een sterkere bokser bent, vermeed ze bewust het staande gevecht?

‘Ze had mijn kracht al vroeg in de wedstrijd gevoeld, want ik had haar goed geraakt en ze was aangeslagen. Ze wist dat ik kwam om te knokken, maar ze wilde niet verliezen. Ze is slim geweest en vijf rondes lang bovenop me gaan liggen. Ik had beter moeten weten. Ik liet me weer meevoeren door wat er bij me ingebakken zit en dat is keihard het gevecht aan willen gaan.’

Gaandeweg de wedstrijd had je haar plan toch wel door?

‘Ja, dat had ik ook, en mijn trainer zei het ook nog tegen me, maar ik kon niet schakelen. Het zit zo in mijn systeem ingebakken na al die jaren, dat ik toch ga jagen. Aan het begin van de rondes deed ik het goed, bewoog ik goed op en neer, maar dan ging ik toch weer plat op mijn voeten staan en liep ik recht op haar af. Dan kon ze me weer neerhalen en omdat ze ook goed kan worstelen, is het moeilijk om dan nog op te staan. In de laatste ronde lag ze weer de hele ronde bovenop me en toen zei ik tegen haar: “Come on champ! Let’s stand up en give the fans a show!” Toen moest ze lachen, maar ze ging mooi niet van me af.’

Denk je dat er weer een moment zal komen dat je voor de titel gaat? Misschien wel weer tegen Nunes?

‘Dat weet ik niet, daar gaat White over, maar ik ben nog steeds de nummer 1-uitdager. Amanda heeft me misschien fair and square verslagen, maar ik was niet van haar onder de indruk. Dus ik hoop natuurlijk op een re-match. Wel heb ik nu een kinderwens, dus het einde van mijn carrière komt in zicht. De toekomst zal uitwijzen of er nog eens een kans komt om de titel te pakken.’

Als 36-jarige met een kinderwens komt er onvermijdelijk een moment dat je gaat stoppen. Heb je al nagedacht over een leven na de sport?

‘Daar ben ik al een tijd mee bezig, maar ik kan en wil het vechten nu nog niet loslaten. Voor het geld doe ik het niet, voor de wereldtitels ook niet. Wat ik op dit moment alleen nog maar wil, is mensen inspireren. Ik heb allang een toekomstplan voor mezelf, ik blijf lesgeven en ik heb gewoon een baan als politieagente naast de sport.’

Wat is op dit moment je grootste droom?

‘Mijn droomscenario is om de UFC-titel wederom te veroveren en die in Nederland te verdedigen voor eigen publiek. Degene die in Nederland tegen mij vecht, moet echt bereid zijn om te sterven. Dit is mijn land, dit is mijn huis, mijn publiek, hier vecht ik tot de dood.’ 

NIEUWE REVU ONTMOET GERMAINE DE RANDAMIE

Waar? In het gezellige Oss wordt er intensief geworsteld bij Van Buel Sports. Germaine heeft zich in het zweet gewerkt en na een snelle douche kunnen we aftrappen. Iets genuttigd? Germaine eet een powerbar en drinkt een watertje om de energie weer een beetje aan te vullen. Revu houdt het bij een bakkie pleur. Verder nog iets? Regelmatig komt iemand de champ highfiven of om advies vragen, waar ze graag even de tijd voor neemt.