'Bijna was Rita Verdonk de Nederlandse Donald Trump geweest'

Beste Rita Verdonk,

Ik las dat uw bedrijf failliet is. Met gedoe, natuurlijk: geldschieters die naar hun geld kunnen fluiten, een bedrijfsvoering die gebaseerd leek op kosten voor het management (uzelf) en het inhuren van familieleden, onder wie uw zoon, dochter en zus. In een profiel van uw bedrijf las ik twee jaar geleden wat er voor spreuk aan de wand hing. ‘Carpe diem’. Diepzinnig, hoor.

Er kan veel over u worden beweerd, maar niet dat u niet consequent bent. Mislukt als minister, mislukt als couppleger tegen Mark Rutte, mislukt als Kamerlid, mislukt als partijleider van de partij Trots op Nederland, mislukt als biografie-onderwerp (uw biografie Rita Verdonk – Mijn Verhaal is het meest hilarische boek dat ik de afgelopen 10 jaar las, mede vanwege het voorwoord door – daar was ze al – uw dochter), en nu mislukt als ondernemer. Uw bedrijf legde zich toe op het controleren van valse cv’s van sollicitanten. Eerder joeg u Ayaan Hirsi Ali de Kamer en uiteindelijk het land uit vanwege een leugen in haar vluchtverhaal. U lijkt geobsedeerd door mensen die volgens u liegen. Ik zal de verleiding van amateurpsychologie hier maar even achterwege laten.

Is er dan helemaal niets gelukt? Jawel: de film Sinterklaas en het Geheim van het Grote Boek, waarin u een rol speelde, haalde in 2008 meer dan 100.000 bezoekers. In de film speelde u uzelf als minister-president. Dat niemand ooit nog beweert dat Sinterklaas alleen de dromen van kínderen laat uitkomen.

Uiteraard zal er binnenkort een interview met u verschijnen, waarin u duidelijk maakt aan wie het ligt dat uw bedrijf is mislukt. Mag ik alvast raden? Aan anderen.

Mag ik nog iets raden? U gaat binnenkort weer hardop speculeren over een terugkeer in de politiek. Zoals ook Bram Moszkowicz steeds hardop blijft dromen over een terugkeer in de advocatuur. En Peter Jan Rens op televisie. Mensen aan wie het nooit zelf heeft gelegen, zien altijd een weg terug.

Dat u niet leert van uw fouten, wil natuurlijk niet zeggen dat wíj het niet hoeven te doen. In 2007 werd u uitgeroepen tot Politicus van het Jaar. Als nummer 2 van de VVD haalde u 620.555 voorkeurstemmen. Bijna 70.000 meer dan de lijsttrekker, Mark Rutte. Nooit eerder in Nederland versloeg een nummer 2 de lijsttrekker van een partij. Er verschenen in die tijd peilingen waarin u de grootste politicus van het land zou zijn. Kortom, er was een moment waarop dit land u de macht zou hebben gegeven. U zou die met twee handen hebben gegrepen, en vervolgens zou u het uiteraard groots en meeslepend hebben verknald. U zou onze Donald Trump zijn geworden, onze hondsdolle olifant waarbij je al opgelucht bent als alleen het porselein sneuvelt, en niet de kast zelf.

Ik stel voor dat we bij iedere politicus die uit het niets opeens populair wordt op een sentiment van anti-establishment, voortaan even terugdenken aan 2006, het jaar dat velen van ons dachten dat het wel een goed idee was om u naar het Torentje te sturen.

En u zelf? De dagen plukken nu, denk ik. Volledig kaalplukken.