'De vermissing van Joey uit Haaksbergen fascineert me mateloos'

Wat me de afgelopen dagen mateloos fascineert, meer dan welke serie op Netflix dan ook, is de vermissingszaak van Joey Hoffmann uit Haaksbergen.

Voor wie even niet heeft opgelet: deze jongen ging met een bevriend stel naar Turkije, waar hij die mensen wilde helpen bij het klussen. Tijdens een wandeling raakte het koppel de vriend kwijt, nadat hij voor een andere looproute zou hebben gekozen. Hierna is er niets meer van hem vernomen. Het klinkt als een aflevering van Baantjer en zo wordt het ook door bijna alle nieuwsorganisaties beleefd.

Veel kranten en televisiestations hebben een verslaggever naar het zuiden van Turkije gestuurd, zodat we elke dag een nieuwe update krijgen. Vaak zijn hun bevindingen behoorlijk gedetailleerd: we weten bijvoorbeeld dat de vrouw (Derya) met een cadeau-nier rondloopt, dat ze met haar man (Björn) een huis wilde bouwen en dat het trio gezamenlijk speed zou hebben gebruikt, een dag voor de verdwijning van Joey.

En dan zijn er ook nog talloze vrienden zichtbaar in de pers. Sommigen doen niet kinderachtig over de informatie die ze delen. Complete WhatsAppgesprekken worden aan journalisten geschonken, waardoor we nu allemaal op de hoogte zijn van het feit dat Björn stapels geld had meegenomen en daar nogal stoer over deed, zoals blijkt uit een screenshot van een chat-conversatie van een paar dagen geleden.

Het meest boeiende is natuurlijk de schuldvraag. Hoewel een fataal ongeluk niet is uitgesloten, overheerst op sociale media een duidelijk sentiment: het koppel zou meer weten van de verdwijning. Ik ging eens op de Facebook-pagina van Derya kijken en zag dat ze door bekenden wordt uitgemaakt voor van alles en nog wat, op basis van gedragingen uit het verleden. Kennissen zijn weinig gecharmeerd van deze dame. En dan is de broer van Joey ook nog eens boos op Derya en Björn. Hij gelooft niet dat zijn broertje drugs zou gebruiken.

Dit soort details maakt een alledaagse verdwijningszaak plotseling heel urgent. Het nieuws an sich is ondergeschikte marketing geworden die de losse verkoop van kranten een enorme boost moet geven. Hoe hongeriger wij naar het antwoord worden, des te meer details er in de media opduiken – soms zijn ze helemaal niet relevant voor de zaak.

De NOS besloot bijvoorbeeld om een item te maken over de kustplaats Silifke. Passanten moesten iets van de zaak vinden. Een man zei dat er nog nooit iemand in die regio vermist was geraakt. Een jongen wist helemaal niet dat er iemand werd gezocht, maar hij vond het wel heel erg en vervelend. Dat mocht hij bij ons in het Journaal zeggen.

Dat sensatie verkoopt, mag geen verrassing heten. Maar waar we nu getuige van zijn, krijgt een behoorlijk cynisch karakter. De media maken hun eigen spannende Netflix-serie door het nieuws over de vermissingszaak van Joey Hoffmann zo smeuïg mogelijk te presenteren. De buitenproportionele aandacht gaat ten koste van degelijkheid en ethiek.

Maar eerlijk is eerlijk: ik mag niet de moraalridder uithangen, want dat deze aanpak werkt, merk ik aan mezelf. Deze onvervalste whodunit zal mij ook eindeloos blijven boeien, net zolang tot er meer duidelijkheid is. Gelukkig zijn er genoeg mediamensen die mijn honger willen stillen.