Onze man in Amstelveen, aan de geitenyoga

Yoga is geen links hippieding meer: yoga is van iedereen. Iedereen doet het, en iedereen heeft een eigen kleurige yogabroek. Daar speelt de wereld goed op in met een wildgroei in yogavarianten. Saunayoga, buitenyoga, guerrillayoga. En nu dus ook geitenyoga. En ja, dat is precies wat je denkt dat het is. Onze man ging op onderzoek uit.

Fotografie Clemens Rikken

De geitenboerderij zit aan de zuidkant van het Amsterdamse Bos, op steenworp afstand van Schiphol. Het mag dan in naam een bos zijn, in werkelijkheid is het een halfbakken aangelegd park met asfaltwegen erdoorheen en vluchtheuveltjes waar voetgangers kunnen schuilen voor voorbijrijdende auto’s. In de rest van het land heet zo’n gebied overigens gewoon Udenhout, of Genemuiden, maar hier, onder de kerosinerook van het grootste vliegveld van Nederland, heet het een bos. En, laten we eerlijk zijn: als je met succes alle echte natuur uit je omgeving platgegooid hebt voor kantoorgebouwen en nutellabars, dan ben je natuurlijk al snel tevreden.

De geitenboerderij heeft ongeveer dezelfde uitstraling als het bos. Waar kinderen in de rest van het land de geiten, hertjes, konijnen en kalfjes op de kinderboerderij gewoon dagelijks gratis mogen aaien en voeren, terwijl ze een bruin boterhammetje opeten dat ze van huis hebben meegekregen, is hier bij binnenkomst de eerste waarschuwing al een feit: ‘Deze boerderij is gratis toegankelijk, dus je mag geen eigen eten of drinken nuttigen, want dat moet je hier kopen.’ De boerderij zelf lijkt vooral gemaakt voor het oog. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat je een dependance van Eurodisney binnenstapt. Toch wordt de boerderij goed bezocht door Amsterdammers en Amstelveners die de noodzaak voelen om even aan de hectiek van alledag te ontsnappen en eens lekker adem te halen in de ongerepte natuur van het boerenleven. Een gedeelte daarvan is vandaag extra vroeg opgestaan om tussen de geiten in het hooi een yogalesje te nemen. Een beetje onwennig wandel ik in alle vroegte over het nog redelijk lege terrein, in de richting van twee meisjes die ook een beetje verdwaasd om zich heen kijken.

Zijn jullie hier voor de geitenyoga?

‘Ja,’ knikt een van de zusjes, die zich later voorstelt als Dorien. ‘Kom jij ook yogaën?’ vraagt ze me, met een klein beetje argwaan in haar stem.

Ja.

‘Doe je dat vaker?’

Ik heb niet zoveel met dieren, en ik heb ook nog nooit geyogaad. Maar jullie doen dit vaker?

‘Dit is ook de eerste keer voor ons. Ik kwam het toevallig op internet tegen, en we dachten: fuck it, we gaan gewoon.’

Het is natuurlijk wel een beetje gek.

‘Ja, maar ik vond het gewoon wel grappig,’ antwoordt Dorien.

‘Klopt,’ vult haar zus Annelies aan. ‘Ik was gewoon heel erg benieuwd naar de ervaring. En als je dan de kans krijgt om mee te doen, dan denk ik: ja natuurlijk. Vol grappig, en als het niks is, nou ja, dan is het niks.’

En zijn jullie niet bang dat de geiten jullie aan gaan vallen?

‘Wat, gaan we echt tussen de geiten zitten, denk je?’

Voor zover ik weet wel.

‘Oh,’ mompelt Dorien. Even kijken we zwijgend het terrein over.

‘Maar ze zullen toch niet gaan bijten, of zo, toch?’ vraagt Annelies.

Geen idee.

Weer valt ons gesprek een beetje stil. Annelies kijkt een klein beetje zenuwachtig om zich heen. ‘Wel een mooie scenery hier, natuurlijk.’

Concern

Dan komt Brenda, de yogalerares naar ons toe. Ze kijkt een beetje druk en gehaast om zich heen, en probeert alle verdwaalde yogaërs te verzamelen.

Gaat het goed?

‘Ja, mijn enige concern is natuurlijk wel dat iedereen op tijd kan beginnen met de les.’

Je concern?

‘Ja.’

Ik ben opgegroeid met een boerderij aan het eind van de straat, en ik denk dat ik nog nooit in mijn leven een boer zijn zorgen heb horen uiten als ‘zijn concerns’.

‘Hoe bedoel je?’

Nou, ja, gewoon.

‘Oh, maar ik ben ook geen boerin. En bovendien doe ik ook heel veel yogalessen in het Engels, vandaar.’

Oké.

De groep wordt bij elkaar gescharreld en we lopen met zijn allen naar de geitenstal, die direct naast het café is waar geitenkaas, geitenmelk en koffie gekocht kan worden. Brenda vraagt ons om onze schoenen uit te trekken. Iedereen is een klein beetje gespannen, wanneer Brenda haar verhaal begint.

‘Welkom, op de boerderij van mijn oom en tante.’ Brenda plukt een beetje aan haar totaal aan flarden gebeten yogashirt. ‘Ik zie jullie kijken, maar dit is wat er kan gebeuren. Geiten doen dit alleen bij hele oude kleren, denk ik,’ stelt ze ons gerust. Een van de Amerikaanse toeristen die ook meedoen aan de les kijkt bewonderend naar Brenda.

‘It’s very fashionable.’

‘Oh, yeah, I think so too,’ antwoordt Brenda. ‘De geiten zijn wel wat groter nu, dus pas een beetje op je vingers, want ze kunnen natuurlijk wel bijten. Goed. De geitenyoga. Ik yoga het liefst op mijn blote voeten in het hooi, want dat is fijn om te aarden. Normaal gesproken doe je met yoga allemaal ademhalingsoefeningen om lekker te aarden, om in je rootchakra te komen, maar hier sta je gewoon tussen de geiten, in de geitenkak, dus ben je meteen geaard. Maar er ligt gewoon schoon hooi op de grond hoor, maak je geen zorgen. Het is allemaal erg schoon. Maar daaronder ligt natuurlijk wel gewoon geitenshit. Eerst gaan we naar de geitjes toe om een beetje te wennen aan hun aanwezigheid. Normaal kunnen we altijd heel erg zen zijn op onze yogamatjes, maar in het dagelijks leven toch weer heel snel afgeleid worden. Hier moet je zen zijn, terwíjl je de hele tijd afgeleid wordt. Ik denk dat ik je dus op die manier makkelijker kan helpen om een burn-out te voorkomen.’

Op je website stond ook iets over oxytose?

‘Ja, als je een geit, of gewoon een mens, aanraakt, 15 seconden, dan produceert je lichaam oxytose. Laten we zeggen, het knuffelhormoon. Daar word je rustiger van. Maar, ik kan jullie dat allemaal vertellen, en dat jullie me dan geloven, of ik laat het jullie gewoon ervaren. Voel eventjes hoe je je nu voelt. Ben je rustig? Ben je relaxed? Misschien ben je wat gespannen? Voel ook even je gemoed.’

‘A bit sleepy maybe, Martijn?’vraagt Dorien me.

Yes.

Een klein kopstootje

Brenda neemt ons mee naar de geitenkooi. We moeten allemaal de kooi in om met de geiten te spelen en ze te aaien. Links en rechts stappen er wat mensen enthousiast op de beesten af. Sommige geiten blijven een beetje afzijdig, andere huppelen meteen in de armen van de yogaërs. Ik kniel neer in het hooi en raak een geit aan. Hij kijkt me eventjes aan en loopt dan weer weg. Iets verderop staat een geit met zijn kont naar me toe. Er rollen geitenkeutels uit, op het hooi. Ik zucht een keer.

‘Don’t you like goats?’ mompelt een Amerikaans meisje naast me.

No. I’m a bit afraid of animals that can’t talk to me.

‘Oh. But you do like yoga?’

I ehh… Never mind.

‘Oh, okay,’ antwoordt ze, terwijl ze een geitje over zijn zij aait. Dan neemt Brenda het woord weer. Iedereen moet een geit oppakken en meenemen naar de geitenren. Brenda legt uit dat de geiten niet graag opgepakt worden, en dat ze er ook wel wat stress aan hebben, maar dat we het toch gaan doen. Ze legt uit hoe je een geit oppakt zodat hij er zo min mogelijk last van heeft. Om me heen worden er nu door iedereen geiten opgepakt.

Ik kies een geit uit om op te pakken, maar hij heeft overduidelijk geen zin in me en loopt weg. Ik probeer een andere geit. Ook die wil niet. De derde geeft me een klein kopstootje.

Kom nou, joh. Laat je nou eens oppakken.

De geit kijkt me aan met een blik vol desinteresse. Ook vervolgpogingen hebben geen zin. Iedereen is inmiddels het hok uit, heeft zijn of haar geitje in de ren gezet en hebben een plek uitgekozen om aan de yoga te gaan.

Brenda begint vast met haar les. Ik probeer nog altijd een geit op te pakken. Ik word omsingeld door geiten. Paniekerig kijk ik in de richting van de yogalerares, maar die is al begonnen met haar les.

Driehoekje

Na een tijdje proberen, geef ik het op en stap ik de bak uit, om ook een plekje te zoeken in het hooi tussen de yogaërs. We beginnen aan een zonnegroet. Tussen ons in happen geiten aan onze shirts, broeken en ellebogen, en klimmen ze op onze ruggen en benen.

In de hoek wordt een beetje gelachen, als er een geit op een van de Amerikaanse toeristen gaat staan. Licht geïrriteerd kijkt Brenda om. ‘Sorry, is everything okay?’ moppert ze een beetje.

‘Yes, yes, there was a goat standing on me.’

Zonder er verder nog aandacht aan te besteden, gaat ze verder. We moeten met onze handen en voeten op de grond staan, terwijl onze rug en benen zo recht mogelijk bijven. Ik probeer het, maar het lukt niet zo goed. Als ik naar links kijk, kijk ik recht in de ogen van een geit die staat te ontlasten. Ik hoor de keutels op het hooi vallen, een paar centimeter links van me.

‘Martijn, je moet je handen en voeten wat verder uit elkaar houden. Je moet echt een soort driehoekje maken van je lichaam,’ adviseert Brenda me. Naast me duwt de geit met zijn kop tegen mijn schouders aan.

???????Ja, ja, ik doe mijn best.

Ik schuif mijn handen en voeten wat uit elkaar en probeer een driehoekje te maken. Met mijn linkervoet stap ik in een natte, verse hoop geitenkak.