‘Waar Jan Nagel verschijnt, breekt de pleuris uit’

Beste Jan Nagel,

Partijen komen, partijen gaan, maar De Wet van Nagel blijft altijd bestaan: waar Jan Nagel, daar ruzie. Het grappige aan mensen die een leven lang overal ruzie krijgen, is dat ze niet alleen nooit vinden dat het aan henzelf ligt, maar er ook nooit een constante factor in hun leven in zien. Ze kunnen vrijwel altijd per ruzie uitleggen waarom het die ene keer misging, aan welke anderen dat lag, en waarom.

Ik ken mensen die bij elke werkgever zijn vertrokken met gezeik, die geen enkele ex-geliefde ooit nog zien, maar nog steeds niet de conclusie hebben getrokken dat alleen al statistisch gezien de kans groot is dat ze zelf de oorzaak zijn. De ruzie, dat zijn de anderen.

Nu kan ik me dat in uw geval ook wel weer voorstellen, want de tragiek van ruziemakers is dat ze uiteindelijk andere ruziemakers aantrekken, zodat ze elkaar de schuld kunnen geven en allemaal gelijk hebben. Ik las in de maandagkranten de verslagen van het partijcongres van 50Plus, afgelopen weekend in een theater in Hilversum.

Een theater – o, ironie. Het was dat weekend waarin het bloedheet was, waarin heel Nederland op een terras zat of aan een zwembad lag. Heel Nederland? Nee, in zaal Hooiland zwaaiden enkele honderden ouderen met moties en amendementen.

Ik had in enkele voorbeschouwingen gelezen hoe het precies zat, maar het waren van die verhalen waarbij ik halverwege de draad alweer kwijt was. Volgens mij kwam het erop neer dat het bestuur het vertrouwen had opgezegd in één bestuurslid, dat dus moest opstappen, maar dat weigerde, waarna zijn partner een motie indiende die stelde dat juist de rest van het bestuur moest opstappen. En het blijft Nederland, ook bij 50Plus, dus uiteindelijk kwam er een compromisvoorstel tot ‘partijvernieuwing’ of een andere nietszeggende term waar dan weer een commissie zich over buigt om een jaar later met een rapport te komen. Maar het blijft ook 50Plus, dus ook over een compromis kun je uren twisten terwijl buiten de mussen van de daken vallen.

Het mooiste detail vond ik nog dat de tegenstanders van die partner van dat niet-opgestapte bestuurslid (ja, ik moest het zelf ook twee keer lezen) uitzendkrachten hadden ingehuurd om flyers uit te delen tegen hun tegenstander. Het blijven babyboomers, hè: zelfs je woede kun je uitbesteden. De tekst was ook schitterend: ‘Stem niet op Dick Schouw’. Negatief, simpel en op de man gespeeld – en dat allemaal in vijf woorden. Het congres eindigde met uw afscheid als voorzitter. Of althans, zo las ik: u ging probéren u niet meer met de partij te bemoeien. Beloven kon u het niet. Dat vond ik een bemoedigend zinnetje: het rook naar zelf kennis.

Emile Roemer wil nog steeds niet met de VVD regeren; in zijn voorstel leidt CDA-leider Buma een coalitie van hele en halve splinters, die nét een meerderheid haalt door 50 Plus. In zijn voorstel leunt het land dus op die mensen in dat Hilversumse theater. Het lijkt me het recept voor een vier jaar lange dagelijkse soap.