'Waarom staan zoveel mannen op Tinder met bier of een vis op de foto?'

Beste Pier Ebbinge Relationship,

Al enige tijd ben ik geïntrigeerd door jullie regelmatige advertenties in de Volkskrant op zaterdag. Officieel zijn het contactadvertenties. Maar contactadvertenties in kranten blonken vroeger juist uit in de kordate formuleringen. Elke letter kost geld, dus bestonden ze eigenlijk vrijwel geheel uit afkortingen.

Zelfs dan waren ze overigens nog steeds lang in vergelijking met de contactadvertentie anno nu: het Tinder-profiel. Bij Tinder gaat het om de foto’s, niet om de tekst. Als ik naar de gemiddelde profieltekst op Tinder kijk, is het voor veel mensen maar beter dat hun tekst er niet toe doet. Vrouwen doen rare dingen met hun Tinderfoto, maar in mate van krankzinnigheid worden ze geklopt door mannen. Die staan op alle zes de foto’s met een glas bier in hun hand. Of met een vis. Of ze snijden hun vorige Tinderdate van de foto af, maar dan zo slordig dat je haar blonde haren nog op zijn schouders ziet. Er bestaan talloze sites waarop mensen tips krijgen voor hun Tinderfoto’s. Daar lees je bijvoorbeeld dat het bij vrouwen helpt om recht in de camera te kijken, maar bij mannen juist wanneer ze wegkijken. Daar komen al die profielen van mannen vandaan die zes keer in de oneindige verte turen.

Jullie advertenties zijn het tegenovergestelde van Tinder. Ze zijn niet gratis, maar ongelofelijk duur. Ze bevatten geen enkele foto en vooral veel tekst. Ongelofelijk veel tekst. Op basis van een interview van 2,5 uur, opgesteld in dat zenuwachtige driewoordenzinnetjes-taaltje dat we kennen uit VVD-verkiezingsadvertenties. Belangrijk verschil: in jullie advertenties wordt nooit normaal gedaan. Altijd zijn het teksten van mannen en vrouwen die het nadrukkelijk erg ver geschopt hebben in dit leven. Ze zoeken contact met iemand die het eveneens heel erg ver geschopt heeft. Afgelopen zaterdag adverteerde u met een vrouw van 41 die ‘een natuurlijk leider’ is, gevolgd door deze fantastische zin: ‘Is heel succesvol en ook bescheiden.’ Als iemand me dat in een café in mijn oor zou fluisteren, zou ik schaterlachend naar huis fietsen – maar wel beslist alléén.

Maar jullie repertoire bevat nog veel meer parels, paradoxen en raadselachtigheden. Een vrouw van 59: ‘Staat goed in het leven.’ Ik vroeg me uiteraard meteen af hoe je dat doet: goed in het leven staan. En vooral hoe je dat van jezelf weet. Dat ik me dat afvraag, verklaart ongetwijfeld waarom ik nooit ‘heel succesvol’ ben geworden. Een medisch specialist omschrijft zichzelf als ‘fijn mens’ en ‘een man die als mens goed in elkaar steekt’ (als wat dan niét?). Een vrouw opent haar tekst met: ‘Gymnasium Alfa.’ Dat is dus het eerste dat zij over zichzelf kwijt wil. Moet zij niet gewoon trouwen met Thierry Baudet, om elkaar de rest van hun bestaan de liefde te verklaren in het Latijn? Het had haar de eindrekening van 40.000 euro gescheeld, waarvoor ze een leven lang verse lavendel had kunnen laten invliegen uit Frankrijk.

Het zal mijn arbeidersachtergrond zijn, maar het blijft me verbazen dat al die mensen uit financieel gegoede kringen daar niet alleen zo gretig hoog van opgeven, maar het ook verwachten van hun toekomstige geliefde – al zullen ze zelf liever het woord ‘partner’ gebruiken.

Quest-redacteur Mark Traa stelde onlangs een boek samen met de mooiste ‘liefdesoproepen uit vervlogen tijden’. Tussen alle prachtig ronkende romantiek staat ook een contactadvertentie uit 1889: ‘F5000 honorarium wordt toegekend aan dengeen, die een 24-jarig Jongmensch, mooie maatschappelijke positie bekleedende, in de gelegenheid stelt te Huwen met een beschaafd, gefortuneerd meisje.’ Toen bestonden ze dus al, de fijne mensen.