Columnist/presentator Teun van de Keuken (45) schreef zijn eerste roman: Goed Volk, waarin hij een jaren 70-gezin schetst waar de vader een geëngageerde filmmaker is. Net als Teuns vader Johan. Ik kijk op vrijdagavond met mijn kinderen ook naar The Voice. Dat zouden mijn ouders nooit hebben gedaan.
Fotografie Corné van der Stelt
In de Volkskrant heb je een rubriek over holle frasen in de marketing en reclame. Dat lijkt ook een vorm van je vrolijk maken over overtuigingen, maar dan die van een bedrijf.
Het gaat allemaal over belangrijk máken. Iets dat rotzooi is verkopen alsof het heel belangrijk is. Net als mensen die van die beroepsnamen hebben die beginnen met executive en dan een hele serie Engelse woorden: dan vind ik het erg leuk om te vragen wat ze dan precies doen. Ik moet gewoon erg lachen om Wichtigmacherei.
Van de Keuken schiet in de lach om zichzelf. Zoals de Wichtigmacherei om daar dan opeens een Duits woord voor te gebruiken, haha. Kijk, in dit aardse tranendal modderen we allemaal maar wat aan. We zijn allemaal stumperds, op zoek naar wat aandacht, eten en liefde. Het lijkt bijna sadistisch om dan mensen onderuit te halen die daar heel veel ingewikkelde woorden aan geven, maar juist als zijzelf ook concluderen dat het allemaal niet zoveel voorstelt, ben ik tevreden. Als ik ze bewust heb gemaakt van de tragiek van de condition humaine, om er nog maar een buitenlands woord tegenaan te gooien.
Maar iedereen moét toch zichzelf een beetje oppompen om tot iets te komen? Als je s ochtends wakker wordt met het idee dat je weer een dag gaat aanmodderen in het tranendal, kun je net zo goed blijven liggen.
Dat kan natuurlijk ook prima. Eigenlijk zijn we constant op zoek naar afleiding om dit allemaal even te vergeten. Ik zie de mensheid als een ietwat tragische soort en ik vind het prettig als mensen daar een beetje om kunnen lachen. We zitten allemaal in hetzelfde domme schuitje, hè? Ik vind het gewoon leuk om mensen te confronteren met de tragiek van het leven. Lachen houdt mij op de been.