‘Hij was een halfgod met twee hobby’s: voetballen en met de duivel dansen’

Ik zag hem op het vliegveld van Madrid. Hij at een broodje ham. Er zat wat boter op zijn bovenlip en in zijn oren zaten oorbellen die zo duur waren dat ze goedkoop leken. Er liep geen beveiliging om hem heen. Hij was nergens bang voor. Niemand kon hem iets aandoen wat hij zichzelf al niet had aangedaan.

Ik liep op hem af. Er was niemand om in te grijpen. Net als toen de spelers van Engeland niet ingrepen toen hij zijn allerbekendste doelpunt scoorde.

Ik kijk nu naar dat filmpje. De Engelsen willen hem niet stoppen. Dat zie je aan alles. Ze sprinten niet, nee, ze sloffen en lijken alle basisregels van het verdedigen te zijn vergeten. De Engelse spelers zitten gevangen in een schilderij. Ze zijn de nagels van Mona Lisa.

Het is alsof de Engelsen een vis hebben gevangen. Ze bekijken de vis. Het is geen grote vis, maar het is een mooie vis. Uniek. Hagelwitte kieuwen en die blik. De vis kijkt alsof het zojuist een goedgevulde portemonnee in de bosjes heeft gevonden. De Engelsen twijfelen. Zullen ze de vis mee terug naar Engeland nemen om aan hun koningin te laten zien of gooien ze het beest terug de zee in? Ze besluiten de vis te houden, maar dan gebeurt het. Een paar vissers zijn het er niet mee eens en slaan een gat in de romp van hun eigen boot. Terwijl het schip zinkt, kijken de Engelsen naar hoe de fabelachtige vis van ze wegzwemt. Dat is wat ik zie als ik naar dat doelpunt kijk. Spartelende Engelsen. Ontzag. Genade. En een vis die zijn vrijheid tegemoet zwemt.

Toen ik op het vliegveld voor hem stond, gaf ik hem een hand. Op dat moment beloofde ik mezelf dat ik mijn rechterhand nooit meer zou wassen, maar nog geen vijftien dagen later waste ik Maradona van mijn vingers in een wegrestaurant nabij Ede.

Maar ik bleef van hem houden. Van zijn bovenmenselijkheid op het veld, maar ook van zijn onvolmaaktheid op de plekken waar toevallig geen gras lag. De allerbeste sporters zijn nou eenmaal middelmatige mensen. Ze zitten compleet gevangen in hun eigen talent. Maradona was een superheld die met opzet elke nacht zijn cape te heet waste. Hij was een halfgod met twee hobby’s. Voetballen en met de duivel dansen. In voetballen was hij de beste en in dat andere ook. Maradona heeft de duivel leren dansen.

Op het internet staat een filmpje waarin de Argentijn in de modder aan het voetballen is. Het trainingsveld is spekglad, maar Maradona beweegt door de blubber als Igone de Jongh. Hij danst Het Zwanenmeer met een bal van zwanenleer. Hij is zielsgelukkig. En de bal ook.

De keeper staat veel te ver voor zijn goal. Of hij wil gewoon heel dichtbij Maradona zijn, dat kan ook. Hij wipt de bal over de keeper heen. Zoveel gevoel. Zoveel liefde. Zoveel plezier. Hij wipte de bal en de wereld werd zwanger.