Bas van Toor: ‘Eigenlijk ben ik al hartstikke dood’

Altijd blijven lachen, roept hij als Bassie, vooral veel huilen deed hij de afgelopen maanden als Bas van Toor. Nadat hij tijdens een vakantie in Italië plotseling onwel werd, stapelden de ziektes zich in razend tempo op en belandde de 81­jarige clown zelfs in kritieke toestand in het ziekenhuis. ‘Vier dagen lang hebben mijn vrouw en dochter zich voorbereid op mijn overlijden.’

Fotografie Córne van der Stelt

Hoe ziek ben je nu eigenlijk geweest?

‘Tot op het punt dat Coby en Liesbeth zich serieus hebben voorbereid op het einde. Vier dagen lang hielden ze er rekening mee, of beter gezegd gingen ze ervan uit dat ik elk moment mijn laatste adem uit zou kunnen blazen. Ik ben nooit een doemdenker voor de toekomst geweest, maar afgelopen zomer trok ik er ook zelf het liefst de stekker uit. Zo’n pijn had ik, alsof ik in een kokende frituurpan lag. In het ziekenhuis kreeg ik eerst een lumbaalpunctie, oftewel een ruggenprik, maar omdat de naald niet direct goed was of op de verkeerde plek kwam te zitten, zijn ze wel een half uur bezig geweest dat karwei te klaren. Coby hield mijn hand vast en ik kon wel janken en vloeken, maar besloot toch maar moppen te gaan tappen. Dat is immers ook een ontlading en gek genoeg sleepte dat me er doorheen. Toch volgde daarna een periode van zoveel pijn, dat ik uit het leven wilde stappen. Iets wat ook kon, omdat Coby en ik al jaren geleden met elkaar hebben afgesproken bij ondraaglijk lijden euthanasie te zullen plegen. Ik heb dat eens gezien bij een kennis, je krijgt een injectie en een paar minuten later ben je weg.’

En toch zit je hier nog voor me…

‘Allemaal dankzij een helder moment, wederom middenin de nacht, op de wc van mijn ziekenhuiskamer. Alle patiënten sliepen, het was doodstil, en ik zat voor de spiegel letterlijk mezelf uit te schelden. “Vuile klere-klootzak die je bent! Zestig jaar geleden breng je het hoofd van je meisje op hol en nu laat je haar achter met een zak geld en een huis, maar ook met een kast vol verdriet. Waar ben je nu helemaal mee bezig?” Op dat moment realiseerde ik me dat ik ervoor moest knokken en gek genoeg is de pijn toen beetje bij beetje weggetrokken. Van boven naar beneden, alleen in mijn voeten voel ik het nu nog. Eigenlijk ben ik dus al hartstikke dood, maar ik heb zelf besloten dat het toch niet zo is.’

Lees het hele interview op Blendle.