'Het was even lachen, al die mallotige partijtjes'

Van de 81 politieke partijen die mee wilden doen aan de verkiezingen, zijn er al tientallen afgehaakt. Wie volgt?

Beste Kamervoorzitter Khadija Arib,

Toen ik een paar maanden geleden las dat er dit jaar 81 politieke partijen aan de Tweede Kamerverkiezingen zouden meedoen, had ik met u te doen. Ik stelde me voor dat een fractie daarvan de Tweede Kamer zou halen, en u daar dagelijks orde in zou moeten scheppen. En binnen een paar maanden zouden er natuurlijk weer een paar onderling ruzie krijgen en dan zouden er een paar mensen opstappen en uiteraard hun zetel meenemen.

Enige geruststelling voelde ik enkele weken geleden, toen Jacques Monasch bekendmaakte dat hij een mededeling ging doen. Monasch zit al bij de Pvda toen die nog SDAP heette, hij schreef nog mee aan de speeches van Domela Nieuwenhuis en was de perswoordvoerder van Troelstra toen die tijdens de Eerste Wereldoorlog opriep tot revolutie. En opeens, net voor de verkiezingen, had Monasch bedacht dat de Pvda toch niet zijn partij was, stapte hij op, jatte de zetel van zijn partij en richtte zijn eigen club op, die beloofde dat iedereen met pensioen mag op zijn vijftigste, betaald door de belastingbetaler in Oekraine. In een zeldzaam moment van bescheidenheid dichtte Monasch de overige politieke partijen samen 120 zetels toe, en zichzelf slechts dertig. Nederland hield dus massaal haar adem in toen hij zijn mededeling bekendmaakte. Het was op een doordeweekse dag en je kon in iedere winkelstraat een speld horen vallen. Gans het volk zat voor de tv, wachtend op Jacques, onze verlosser. Maar er kwam geen Jacques. Er kwam een of andere stamelende ex-hoogleraar met het charisma van de voorzitter van de welstandscommissie in Purmerend, en dat bleek de lijsttrekker van Jacques’ club. De pers keek verbijsterd naar die arme man die voor de bus werd gegooid, en Jacques stond ernaast met het lachje van de man die net heeft ontdekt dat er aan zijn zinkend schip nog een reddingsbootje hangt.

Gelukkig voor u, dacht ik: dié gaan het dus sowieso niet redden.

En inmiddels blijkt dat van die 66 nieuwe partijen er tientallen zijn afgehaakt.

Ze kregen het benodigde geld niet bijeen, of de benodigde handtekeningen niet, of allebei. In het AD kwamen er een paar aan het woord. Het was de parade van de waanzin. De leider van De Republikeinen dacht dat Nederland, het land waar we iedere avond een minuut lachen om onze koning die we Willy noemen, bang was voor openlijke kritiek op de monarchie. Piet Hein Koning van de partij Healthy Earth stond op straat te wachten op zijn politieke kameraden die hem zouden helpen met werven, maar ze kwamen niet opdagen. Ik ging even naar de site van die partij. Er staat een kaart van het huidige Nederland op. Daaronder staat een kaart van het ideale Nederland volgens Healthy Earth. Dat Nederland is veel groener. Dat komt doordat heel veel steden er niet opstaan. De verklaring is simpel: die bestaan niet meer. Ik citeer de uitleg: ‘Woon je nu op een plaats, dat later groen wordt, dan verlies je je huis en je verhuist.’ Ik vermoed dat een land waar zelfs het afschaffen van de belastingaftrek van de hypotheek op je huis een politiek taboe is, nog niet toe is aan gedwongen verhuizingen om plaats te maken voor een graasplek voor de waterbuffel.

Als Donald Trump iets duidelijk heeft gemaakt, binnen een week van zijn presidentschap, is dat politiek er wel degelijk toe doet. Dat stemmen consequenties heeft. En niet stemmen ook. Het was even lachen, al die mallotige partijtjes. Maar er staat veel op het spel in maart. Het speelkwartier is voorbij, vanaf nu is het ernst. Bittere.