/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2017%2F01%2Frutte22.jpg)
Tot aan de Tweede Kamerverkiezingen zit Marcel van Roosmalen voor Nieuwe Revu wekelijks op de eerste rang van het politieke circus. Deze keer ontmoet hij VVD-voorman Mark Rutte die ‘een bakkie doet’ in Arnhem.
Fotografie Jan Dirk van der Burg
De VVD was met een coffeetruck tegenover Musis Sacrum in het centrum van Arnhem neergestreken. Aan boord: twee barista’s en minister-president Mark Rutte, die volgens het persbericht ‘een bakkie wilde doen’ met gewone mensen. ‘Gewoon even bijpraten, van gedachten wisselen, maar ook om te vragen hoe het nu echt met je gaat.’ Mark droeg een gewatteerde blauwe jas, een spijkerbroek en gymschoenen. Hij dronk de koffie met een scheutje melk. ‘Top, zeg! Lekker!’ zei Mark toen ze hem een kartonnen bekertje gaven. ‘Lepeltje erbij?’ ‘Ja, graag! Top!’
Top zeg, leuk
Gun Iedereen van de VVD had een grote bruine button met de tekst ‘Bakkie doen?’ op de jas gespeld. In de praktijk dronken ze vooral koffie met elkaar. Zoals mevrouw Joan Berings, fractievoorzitter van de VVD in Westervoort en naar eigen zeggen ‘bijna een vriendin van Mark Rutte’. Ik wilde helemaal niet met haar praten, maar zij wel met mij. Terwijl ik achter de rug van Mark Rutte probeerde om de gesprekken die hij voerde op te vangen, kakelde zij er doorheen met eigen ervaringen en observaties. ‘Mark is heel bereikbaar.’ Als zij met Mark Rutte wilde spreken, reisde ze gewoon naar Den Haag. ‘Hij heeft voor iedereen tijd en je krijgt een koekje bij de thee.’ Tegen mij: ‘Wil jij ook een keer met Mark babbelen? Dan moet je naar Den Haag gaan. Echt, ga naar Den Haag! Hij heeft wel tijd!’ ‘Maar hij staat hier,’ zei ik.
Joan vond dat ik gelijk had en ging Mark ongevraagd aan zijn gewatteerde jas trekken. Letterlijk. Mark draaide zich om. ‘Hoi, ik ben Mark!’ ‘Hoi, ik ben Marcel,’ zei ik. ‘Ik schrijf…’ ‘Dan moet je nu een vraag stellen,’ zei Joan Berings. ‘Dit is je kans. Stel maar een vraag, doe maar…’ Tegen Mark: ‘Hij is journalist, hij wil misschien naar Den Haag komen…’ Mark: ‘Top zeg! Leuk!’ ‘Ja, vind je het leuk?’ hoorde ik mezelf vragen, ‘koffiedrinken op straat met vreemde mensen?’ Mark: ‘Als het lekkere koffie is wel! Haha. Ik vind het helemaal top!’ Joan Berings: ‘Tuurlijk vindt Mark dit leuk!’
Vierkant cadeau
Mark legde uit dat hij in het weekeinde graag de straat op ging om zijn plan voor Nederland aan de mensen uit te leggen. Ik: ‘Wat is het plan?’ Joan Berings: ‘Haha, da’s een goeie.’ Frans Putz was een man van middelbare leeftijd – de haren keurig in een scheiding – die nog bij zijn moeder in Zevenaar woonde. Zijn moeder, een vrouw met een Duits accent, zei dat hij een enorme fan was. ‘Hij heeft een hele wand in zijn slaapkamer met foto’s van meneer Rutte. In gouden lijstjes!’ De twee werden door Sophie Hermans, Rutte’s personal assistent, bij Mark gebracht. Frans overhandigde Mark een vierkant cadeau, waarbij een gebruiksaanwijzing zat. ‘Wow!’ zei Mark. ‘Hier ben ik echt geweldig blij mee.’ ‘Hij is fan sinds 2002,’ zei de moeder tien minuten later. ‘Ik vind het bijzonder knap hoe hij het premierschap combineert met het voorzitterschap van de Europese Raad,’ zei Frans, die een compilatie van de belangrijkste media-optredens van Mark op videobanden had gezet. ‘Voor later, nu komt hij daar niet aan toe. Hij was er werkelijk verguld mee.’ De moeder: ‘Het is ook iets bijzonders, je hebt er hard aan gewerkt.’
Helemaal top
Even verderop had Mark Rutte de tijd van zijn leven. Hij kreeg kleine kinderen in de handen gedrukt en zakte gewillig door de knieën om te poseren. ‘Jij moet niet zoveel beloven,’ zei een man met een baard. ‘Want dan ga je weer draaien en dan mot je weer je excuses aanbieden…’ ‘Ik beloof niets meer,’ beloofde Mark. ‘Behalve dan dat ik mijn stinkende best voor Nederland ga doen.’ Een ander zei dat hij D66 een verschrikkelijke partij vond. ‘Namaakliberalisme.’ Mark: ‘Noteer je dat ook even?’ Hij liet zichzelf nog een bakkie brengen. ‘Amerika is een prostituee van het kapitalisme,’ zei een man die zichzelf als ‘links van de SP’ omschreef. ‘Dus ik ben zwaar anti-VVD.’ ‘Ja, beste man, maar dan weet ik niet wat ik voor u kan betekenen,’ zei Mark. ‘Heeft u ons verkiezingsprogramma al gelezen? Misschien staat er toch wat in dat u aanspreekt. Het zal u meevallen, dat beloof ik u…’
Het tafereeltje werd gefilmd door Omroep Arnhem, waarvan de journaliste Rutte twee jaar eerder ook een keer interviewde. Mark: ‘Was dat toen in die hal? Waar ze van die lekkere appeltaart hadden?’ De journaliste: ‘Ja!’ Mark: ‘Gezellig dat je er weer bent!’ Na af loop zei de journaliste dat haar cameraman uit Afghanistan kwam en dat die een groot fan van hem was. ‘Wow!’ zei Mark. ‘Een vluchteling!’ Tegen de cameraman: ‘Waar kom je vandaan, joh? Uit Kabul?’ De man knikte en vroeg of hij een selfie mocht maken. ‘Tuurlijk!’ zei Mark terwijl hij een arm om de cameraman sloeg. ‘Je spreekt goed Nederlands, wat leuk dat je al aan de slag bent!’ ‘Ja, vrijwilligerswerk,’ zei de journaliste. Mark: ‘Helemaal top!’ Josette Majoor kende Mark nog van VVD-congressen waar het volgens haar altijd heel gezellig was met kroketten en bier. Ze kwam even ‘hoi’ zeggen. Josette: ‘Hoi.’ Mark: ‘Hoi, ik ben Mark. Heb je al koffie?’ ‘Ken je me nog?’ vroeg Josette, ‘want vroeger ging ik anders door het leven. Toen droeg ik dit nog niet…’ Ze sloeg haar jas open, waardoor een strak jurkje te zien was. Mark: ‘Hahaha, top zeg!’ Daarna: ‘Fotootje doen?’
‘Wow! Een vluchteling! Wat leuk dat je al aan de slag bent!’