Natúúrlijk is Donald Trump de man van 2016. Niemand wist de headlines zo te domineren als The Donald, de nieuwe leider van de vrije wereld. Of vrij... Wel met een groot hek eromheen, maar oké.
Mijn persoonlijke jaarwinnaar is Max Verstappen, de jonge racegod die op menige zondag voor zingeving in mijn bestaan heeft gezorgd. Op de leeftijd dat ik zelf zakte voor mijn rijbewijs, boekte Max zijn eerste Formule 1-overwinning, maar wat beklijft is de manier waarop hij zich liet gelden. Zijn handelsmerk: inhalen op onmogelijk geachte plekken, met als pièce de résistance buitenom bij wereldkampioen Rosberg. Na zijn galavoorstelling in de Braziliaanse regen wordt hij door kenners vergeleken met Senna en Schumacher, en is het niet langer de vraag óf maar wanneer hij kampioen wordt.
Een van de dieptepunten van het jaar is toch wel het verhaal van Özcan Akyol, of beter gezegd: de aanleiding ervan. De rijzende ster van het Nederlandse tafelheergilde schrijft wekelijks een column in Nieuwe Revu, net als in het AD en de Varagids, en dat heeft hij geweten. Niet minder dan 73 mensen hebben onze Eus in 2016 bij de Turkse ambassade aangeven. Ze willen hem achter tralies hebben om wat hij zegt en schrijft. Op pagina 26 en verder blikt hij terug op zijn jaar, dat er vooral op social media heftig aan toe ging. De een vindt Eus verkaasd (hij is een Nederlander), de ander vindt dat hij 'terug naar Marokko' moet (nogmaals, hij is een Nederlander).
Gratis tip voor een goed voornemen voor 2017: neem jezelf niet zo serieus. Neem geen aanstoot aan de woorden van een columnist, die tenslotte ook maar zijn werk doet. Handen (en toetsenbord) af van Eus!