‘De mensen willen de macht’

Tot aan de Tweede Kamerverkiezingen zit Marcel van Roosmalen voor Nieuwe Revu wekelijks op de eerste rang van het politieke circus. Deze keer keek hij rond op het hoofdkantoor van de SP, waar vele vrijwilligers zich opmaakten voor een heuse demonstratie.

Op het hoofdkantoor van de SP in Amersfoort waren ze druk bezig met de voorbereidingen op ‘de grote demonstratie’ voor het Nationaal Zorgfonds (opkomst 1500 mensen) de zaterdag erop in Den Haag. Als het Nationaal Zorgfonds – een idee van de SP – er komt, wordt het eigen risico afgeschaft en worden de ziektekostenverzekeraars buitenspel gezet.

Op de begane grond vulden vrijwilligers enveloppen en plakten ze posters op borden met de tekst: ‘Pak de macht!’ die de actievoerders omhoog konden houden bij de demonstratie. We maakten kennis met Marga Berendse (57), die een lading vers gestencilde posters kwam brengen. Ze zei: ‘Ik werk hier vast, ik ben geen vrijwilliger. Als er een actie op komst is, bellen we altijd leden uit de buurt met de vraag of ze komen helpen. Nou, je ziet het: het enthousiasme is groot.’ Een van de vrijwilligers was Paulette Janssen (66) die een sweater droeg met de tekst ‘I am grumpy’.

Ze was nadat haar partij, de PPR, opging in GroenLinks lid geworden van de SP en daar had ze al twintig jaar geen moment spijt van. ‘De peilingen kunnen me niets schelen! Ik vind dat Emile Roemer het prima doet als lijsttrekker. Laat ze maar lullen.’ En verder vond ze dat zzp’ers moesten worden afgeschaft. ‘Iedereen een normaal salaris, kom nou!’ Haar buurvrouw heette Anna, ze had geen achternaam. ‘Omdat ik geen zin heb in nare reacties op straat.’ Ze was gedeeltelijk arbeidsongeschikt, maar niet ongelukkig. ‘Ik woon in een huis met een tuintje in Hilversum. Weet je hoelang ik daar op heb moeten wachten?’ ‘Lang waarschijnlijk,’ zei Paulette. ‘32 jaar!’ zei Anna. ‘En ik hou niets over. Ik moet de thermostaat op zeventien graden zetten, anders kom ik niet rond. Maar ik klaag niet.’

‘Wij pakken aan’

‘SP’ers zitten niet bij de pakken neer,’ zei Paulet- te, die zelf niet meer werkte. ‘Wij pakken aan! Ik denk dat er niet veel partijen zijn waar zoveel vrijwilligers actief zijn als bij onze partij.’ Anna: ‘Je krijgt je reiskosten keurig vergoed en er is een lekkere lunch.’ Paulette: ‘Sober, maar toch smakelijk.’ Anna: ‘Gewoon boterhammen met beleg en voor wie dorst heeft is er de koffie-automaat.’ Paulette: ‘Ik drink gewoon water.’ Anna: ‘Net zo lekker, toch? Ik ben het gewend om spaarzaam te leven, maar ik geloof wel in eerlijk delen. We moeten het samen doen. Ik woon aan de rand van Hilversum, met uitzicht op de villa’s in het Gooi. Ik denk weleens: als jullie nu allemaal zonnepanelen nemen in plaats van riet, hebben wij gratis stroom. Maar dat doen ze niet!’

‘Ik moet de thermostaat op zeventien graden zetten, anders kom ik niet rond’

Erik Ottink, die met een nietmachine bezig was geweest, kwam zich er nu ook mee bemoeien. Hij was actief in Veenendaal en ging in zijn vrije tijd van deur tot deur om te horen wat er bij de mensen speelt. ‘De mensen vinden het toch wel moeilijk om rond te komen, ikzelf ook.’ Erik was vroeger vrachtwagenchauffeur. ‘Daarna heb ik me laten omscholen. Nu ben ik counselor, maar daar is ook geen werk in te vinden. Ik heb mijn leeftijd tegen.’

Zelf vond hij 46 al te oud om jezelf tegen heug en meug de arbeidsmarkt op te dringen. ‘Ik ben niet zo iemand die zichzelf de beste vindt en dat van de daken schreeuwt. Ik ben een groepsmens. Ik wil samen met anderen wat bereiken!’ ‘Jij bent gewoon een SP’er,’ riep Anna met overslaande stem. Daarna: ‘Dat zorgfonds moet er verdomme gewoon komen. Zoals het nu is, is het schandalig.’ ‘Ik hoor aan de deuren echt verschrikkelijke verhalen over het eigen risico,’ zei Erik. ‘Het is soms zo erg dat ik even bij moet komen als ik alles heb verteld op de partijvergadering in Veenendaal.’

Het partijwerk gaf hem een enorme bevrediging. ‘Veel meer dan een zogenaamde betaalde baan. Ik krijg er echt een boost van, je hebt iets om naar toe te leven.’ Hij spreidde de armen: ‘Dit is toch gezellig?’ Daarna: ‘SP’ers lopen voor op de rest. Je ziet de oplossingen vaak pas als het donker is.’

Niet mokkend aan de kant staan

Hij begon over zijn idealen en dingen waar hij blij van werd. ‘Jongens, ik heb op het internet een steengoede film gezien. Down to Earth, over een gezin dat heel primitief de wereld overtrekt. Ze scharrelen onderweg hun kostje letterlijk bij elkaar.’ ‘Ik hoef ’m niet te zien!’ riep Anna. ‘Je moet ’m juist wel zien!’ zei Rob. ‘Ik wil ’m niet zie-ien!!’ ‘Waarom niet?’ ‘Omdat ik al in geen tien jaar op vakantie ben geweest! Waarvan? Als ik vier weekjes naar mijn zus ga, heb ik al gezeik met het UWV.’ Er kwamen steeds meer vrijwilligers met verhalen. Kort samengevat: het Nationaal Zorgfonds moet er echt komen, Emile Roemer moet zijn ziel niet aan de duivel verkopen, Geert Wilders is verschrikkelijk en iedereen die dat niet vindt, is ook verschrikkelijk. Bij de telefoonbalie stond partijvoorzitter Ron Meyer, die als lijstduwer straks ook verkiesbaar is. ‘Ik hoop dat ik word gekozen, dat zou namelijk betekenen dat we heel groot worden.’

Hij vertelde dat het partijkantoor vroeger een bankgebouw was en dat de partij trots was op al haar vrijwilligers. Hij wees naar de muur waar een citaat hing van de jong overleden oud- Revu-medewerker en schrijver (De Passievrucht) Karel Glastra van Loon. ‘Blijf niet mokkend aan de kant staan. Stel een daad en toon je moed. Laat je woede hand in hand gaan met het goede dat je doet.’

Ron Meyer: ‘En zo is het, daarom barst het hier van de gemotiveerde vrijwilligers! De mensen willen de macht. Ze zijn de mooie woorden van de hoge heren beu. Het zijn altijd de mannen met bretels die zeggen wie de broekriem moet aanhalen. Daarom moet dat Nationaal Zorgfonds er komen.’