'Iedereen heeft weleens de behoefte om een fles whisky per dag leeg te drinken'

Na jarenlang ploeteren in de marge lacht het leven hem eindelijk toe. Met een nieuwe plaat op zak staat Danny Vera (39) de komende maanden in uitverkochte zalen. Wij spraken de meest stronteigenwijze muzikant van Nederland over alles-of-niets-momenten, de zwartste periode uit zijn leven en gepureerde kuikentjes. ‘Iedereen heeft weleens de behoefte om een fles whisky per dag leeg te drinken.’

Waarom heb je je plaat The Outsider genoemd? Je hoort toch allang bij de incrowd?

‘Zo voel ik me toch nog steeds. Overal waar ik kom, heb ik het idee dat ik er net even buiten sta.Voorbeeldje. Ik ben een Zeeuw, maar als ik in Zeeland ben dan denk ik vaak: wat doe ik hier? En zodra ik één stap buiten mijn provincie zet, denk ik: oh man, wat wil ik graag terug naar Zeeland. Ik doe de dingen net iets anders dan de rest. Niet bewust, omdat ik lekker apart wil zijn. Integendeel, ik heb juist altijd mee willen gaan. Maar op de een of andere manier val ik overal net buiten. Vroeger dacht ik dat iedereen zijn eigen manier heeft van dingen doen. Maar dat is dus niet zo. Toen ik dertien was, was iedereen bij mij op school gabber of alto. Behalve ik. Ik was die rare jongen die rondliep met een klein vetkuifje omdat ik fan was van Elvis.’

Al die gabbers en alto’s van jouw school hebben het nooit geschopt tot bestgeklede man van Nederland, jij wel.

‘Dat ik die prijs van Esquire kreeg, vond ik vooral fucking grappig. Vroeger werd ik uitgelachen omdat ik altijd in een pak rondliep. Het heeft ook helemaal niks met ijdelheid te maken. Het is vooral praktisch. Pakken zijn hartstikke makkelijk. Wit overhemd eronder en klaar. Je hoeft nergens over na te denken. Dassen, die vind ik wel leuk. Ik kan uren het internet afstruinen op zoek naar vintage dassen en dasspelden.’

Douwe Bob plaatste onlangs een foto op Instagram. Hij stond naakt in zijn badkamer met jouw lp voor zijn edele delen. Is het fijn om van een vakbroeder zo’n, zeg maar, duwtje in de rug te krijgen?

‘We hebben vorig jaar samen Sunday Morning Coming Down van Johnny Cash en Kris Kristofferson gezongen bijDe Wereld Draait Door. Puur toevallig eigenlijk, want ik zou dat duet doen met Janne Schra, maar die kreeg keelontsteking. Een duet met twee mannen vind ik sowieso mooier. Dat beviel zo goed dat Douwe en ik samen een liedje hebben geschreven, bij hem thuis op zijn balkon.’

Zijn deelname aan het Eurovisie Songfestival heeft hem geen windeieren gelegd. Is dat ook iets voor jou?

‘Hij is jong en er ligt een grote markt voor hem open in Europa. Alleen, het is heel lastig om die markt aan te boren. Ik denk dat hij het Songfestival zag als een springplank. Het zou niks voor mij zijn. Ik hou niet van wedstrijdjes in muziek. Daar word ik heel zenuwachtig van. Ik zou lang niet zo goed kunnen presteren als Douwe heeft gedaan. Ik kan ook heel slecht tegen mijn verlies.’

Je nieuwe plaat denderde de Album Top 100 binnen, je clubtour is bijna uitverkocht en vanaf januari ga je ook de theaters in. Buitenbeentje of niet, kijk je stiekem al met een schuin oog naar de Heineken Music Hall of Ziggo Dome?

‘Da’s niks voor mij. Een stadiondromer ben ik nooit geweest. Ik vind de intimiteit van mijn shows heel prettig. Ik wil mijn publiek in de ogen kunnen kijken, vind het leuk om met ze te praten. Dat lijkt me in de Ziggo Dome heel lastig. Veel liever wil ik Paradiso doen. Daar heb ik al weleens gestaan, maar ik wil ’m gewoon uitverkopen.’

Lees het complete interview op BLENDLE