Waar zouden de Zaandamse schreeuwers zijn zonder de media?

‘Media verdraait alles!’ is de titel van een vlog dat werd geplaatst door de Zaandamse Turk Ismail Ilgun, inmiddels berucht vanwege het kansloze wangedrag in de wijk Poelenburg. Hiermee suggereert hij dat journalisten het op de waarheid zouden hebben gemunt, louter om klaplopers die voor overlast zorgen in een kwaad daglicht te stellen, en natuurlijk omdat sensatienieuws kijkcijfers oplevert – wat voor Pauw in de praktijk niet het geval bleek.

De rol van de media is sowieso heel interessant inzake de kwestie-Zaandam. Dat er de nodige ongeregeldheden in de wijk bestaan, valt af te leiden uit het aantal sikkeneurige getuigen en eerdere internetbeelden, die door de jongens zelf via YouTube werden verspreid. Die gastjes profileren zich in de buurt alsof ze leiders van een stam zijn, opgezweept door slechte maffiafilms, naïeve zelfoverschatting en vooral een beperkt ontwikkelingsniveau.

De vraag is alleen: krijgen ze niet buitenproportioneel veel aandacht van alle media die zich door de wijk bewegen? Als er ergens iets gebeurt wat niet deugt, een misstand dat structureel van karakter is, moet daar uiteraard gewag van worden gemaakt, in de vorm van een televisiereportage, of een artikel in de krant. De rest van het land heeft recht om te weten wat zich in Zaandam voorvalt, al was het maar om te voorkomen dat soortgelijke chaos in andere gemeenten gesignaleerd en in de kop gedrukt kan worden. Als we de strapatsen van schorriemorrie gaan negeren, verdwijnen de problemen uiteraard niet vanzelf.

Aan de andere kant: Ismail Ilgun en zijn posse doen alles puur voor de aandacht. Wie een paar vlogs van de rebellen bekijkt, en dat heb ik gedaan, begrijpt algauw dat hun levens vooral draaien om views en fame, een giftige cocktail waarvan alle ingrediënten even essentieel zijn. Ze spreken hardop uit dat ze inmiddels succes genieten, en dat dankzij alle pers die gretig en angstig door de wijk stiefelt, op zoek naar nieuw materiaal voor een groot verhaal.

Lees hier meer columns van Özcan Akyol

De Zaandamse onrust is een nationaal debat geworden, eentje waar zelfs onze minister-president aan deelnam, door de jongens PVV-achtig uit te maken voor ‘tuig van de richel’. Hoewel we de klachten van de buurtbewoners niet moeten bagatelliseren, ontstaat nu een mechanisme dat veel gevaarlijker is: elke scheet die in Zaandam wordt gelaten, haalt onze serieuze media. We maken de jongens groot door hen te geven wat ze willen: aandacht.Het enige wat al die cameraploegen in de wijk doen, is de jongens bewijzen dat ze bestaan, terwijl er eerder nooit belangstelling voor hun misdragingen was, ook dát spreken ze uit.

Ik ken Nederland goed genoeg om te weten dat iedere grote gemeente zijn eigen Poelenburg heeft. Overal bestaan wijken die door kansloze jongeren worden geterroriseerd, onbevreesd voor politie en politiek, en slecht opgevoed door hun ouders. Als we al deze knapen op landelijke televisie aandacht gaan schenken, zullen ze hun slachtofferrol uitventen, teneinde toch nog enige betekenis te kunnen geven aan hun toch al zo mislukte maatschappelijke levens.

In feite voeden de media dus de zotheid van een paar marginale figuren, hierdoor kunnen ze groot worden, met name op internet en in de wijk. Dat maakt hun afkeur van journalisten ook zo paradoxaal: waar zouden ze zijn zonder hen? Helemaal nergens. Het wordt tijd dat Zaandam intern zijn problemen gaat oplossen. Ramptoerisme van buitenaf is leuk voor de straatschoffies, maar aan een oplossing zal het niet bijdragen. Als de media hun verantwoordelijkheid willen nemen, moeten ze op zoek gaan naar écht nieuws.