Overschatte mensen: Prem Radhakishun

De onderschatte Belgische schrijver Herman Brusselmans maakt korte metten met overschatte personen uit de wereldgeschiedenis.

Deze ietwat ridicule sukkel is van Surinaams-Hindoestaanse afkomst, en zowel de Surinamers als de Hindoestanen wilden hem niet binnen hun landsgrenzen en bonjourden hem zo ver mogelijk weg, zodat hij terechtkon in het land waar ietwat ridicule sukkels altijd welkom zijn, en dat is natuurlijk Nederland. Hij ging studeren aan een van die universiteiten in Holland waar ongeveer iedereen een diploma kan krijgen, op voorwaarde dat je IQ boven de 65 ligt, en verdomd als het niet waar is, dat van Prem Radhakishun kwam er net boven.

Uiteraard kon hij met zijn soort beperkt verstand meteen aan de slag bij de Nederlandse media, waarbinnen het ook erg gewaardeerd wordt als je een grote bek hebt, alleen maar onzin uitkraamt, en zoveel kennis hebt van verschillende dingen als een blind paard op rolschaatsen. Programma’s van het gekleurde Pietje Puk heetten Premtime en Peptalk, en daarin specialiseerde hij zich in het analyseren van de multiculturele maatschappij. Nou ja, ‘analyseren’. Noem het eerder ‘er een eindweegs over weglullen tot de kat haar jongen niet meer terugvindt’.

Lees ook: Overschatte mensen: Matthijs van Nieuwkerk

Zo praatte Radhakishun z’n publiek problemen aan als de kwestie dat Marokkanen eigenlijk, alles goed en wel beschouwd, in wezen, a priori, feitelijk, eerlijk gezegd, op de keper beschouwd, niet erg hun best doen om zich te integreren in de westerse samenleving. Alsof het ons een fuck kan schelen wat Marokkanen al of niet uitvreten. Je moet al bijna vijftig jaar onder de grond leven om niet te denken dat het gedoe met Marokkanen en hun soortgelijken al vijftig jaar afgezaagd en oersaai is.

Radhakishun groeide en groeide binnen de media en hij bereikte de allerhoogste top die je in de mondiale tv-geschiedenis kan bereiken: tafelheer bij De Wereld Draait Door. Omdat een grote bek, uitkramerij van onzin en geen kennis van zaken daar enorm geapprecieerd worden, werd hij een favorietje, tot hij verklaarde dat hij zo’n beetje had gehoord en via via via had vernomen en had opgevangen en misschien half was verzekerd door hij wist niet meer wie, dat een of andere nobody van de Volkskrant het met kleine kindertjes ‘deed’. Hopla, een schop tegen z’n kloten en nooit meer op de tv mogen! Tot hij de dag nadien zei dat het niet zo was bedoeld, en hopla, hij mocht alweer overal op tv. Tot op de Vlaamse tv toe.

Tjonge, in Vlaanderen had men nog nooit zo’n grappige Surinaamse Hindoestaan beziggehoord, en iedereen lachte zich een kriek met hem, tot men hem in Vlaanderen na een heel korte tijd werkelijk strontzat was en hem over de landsgrens bonjourde. In Nederland is hij nog steeds een held, en Nederland kennende, zal hij dat nog een jaar of tweehonderd blijven.