/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2016%2F06%2FSchermafbeelding-2016-06-02-om-13.35.09.png)
Uitgerekend in het jaar van de misschien wel spectaculairste presidentsverkiezingen ooit in de VS remigreert Charles Groenhuijsen (62) naar Nederland. Zonder ook maar iets te missen van de komende race naar het Witte Huis. ‘Het is een strijd tussen twee weinig geliefde bejaarden met een hoop geld en gigantische ego’s.’
Tekst Libben Reeskamp / Fotografie Corné van der Stelt
Je laatste boek over de Amerikaanse Republikeinse kandidaat en multimiljardair Donald Trump is getiteld: Iedereen houdt van mij. Dat citaat over zichzelf is typisch Trump?
‘Ja, en dat bedoelde Trump zonder ook maar een greintje zelfspot. Nooit eerder in de geschiedenis van de Amerikaanse verkiezingen was er een politicus die zich zo schaamteloos en tomeloos verheerlijkt als Donald Trump. Daarnaast hebben we te maken met een kandidaat die geen shit geeft om politieke correctheid en zonder brede steun van het establishment van zijn partij staat te trappelen om een gooi te doen naar het Witte Huis.’
Amerika-deskundigen wrijven ons voortdurend in hoe ongekend spannend deze voorverkiezingen zijn. Is dat niet wat overdreven met Trump die nog alleen in de race is bij de Republikeinen en Hillary Clinton die dik voorligt op Sanders bij de Democraten?
‘De strijd om het Witte Huis gaat tussen Trump en Hillary. Dat neemt niet weg dat de voorverkiezingen spectaculair en volkomen onvoorspelbaar zijn verlopen. Neem nou de strijd bij de Democraten tussen Bernie Sanders en Clinton: ruim een jaar geleden stond Sanders in de populariteitspolls bij de Democraten op 4,3 procent en Hillary op 59 procent, in april stond Sanders op 45,8 procent: nog maar één procentje achter Clinton. De 74-jarige Sanders is ook de grote favoriet bij de Amerikaanse jongeren. Als ik zie hoe hartstochtelijk hij wordt toegejuicht door 18-jarige lekkere meiden, dan is er nog hoop voor mij mocht ik nog besluiten om over twaalf jaar de politiek in te gaan.’
Je grapt over het Amerikaanse verkiezingscircus, maar even serieus: wat doe je hier dan in Utrecht?
‘De helft van het jaar zit ik in de VS en tussen het schrijven door en mijn werk voor WNL en Omroep Max en het doen van dagvoorzitterschappen en het geven van lezingen volg ik het Amerikaanse verkiezingsnieuws op de voet. Regelmatig vlieg ik op en neer naar Washington waar mijn vrouw en ik nog wonen. Maar daar komt binnenkort een einde aan want onze kinderen zijn bijna allemaal de deur uit en in Utrecht hebben we een huis gekocht.’
Kriebelt het niet als je NOS-correspondent Wouter Zwart verslag ziet doen vanuit Washington of elders in de VS?
‘Welnee. Dat hoofdstuk heb ik allang afgesloten. Ik kan terugkijken op ruim twaalf prachtige jaren als NOS-correspondent in Washington. Ik heb vier presidenten meegemaakt en had het voorrecht om onder meer president Reagan te interviewen. Sinds 2005 ben ik zonder vaste baan en bijbehorend pasje en dat voelt heerlijk. Breken met een bestaan waarin je een baan een sleur dreigt te worden kan ik iedereen aanbevelen. Mensen zijn niet geschapen om een kantoorbaan te hebben die weinig verschilt van een legbatterij. Als zzp’er deel ik mijn eigen werktijd in, maak lange wandelingen als het mooi weer is en heb geen baas aan wie ik verantwoording moet afleggen. Kan ik iedereen aanraden: het zzp’er-bestaan is een zegen voor de mensheid.’
Zegt de zzp’er die bijna een half miljoen euro aan vertrekpremie meekreeg van zijn toenmalige werkgever de NOS.
‘Dat is de uitkomst van een rechtszaak geweest die ik met glans heb gewonnen. Dat bedrag is mijn pensioenpotje. Mijn jaarinkomen verdien ik nu zelf en daar moet ik hard voor werken omdat het hard gaat met mijn uitgaven. Ik vlieg vaak op en neer naar de VS.’
Na 23 trouwe dienstjaren kreeg je van toenmalig hoofdredacteur van het NOS Journaal Hans Laroes de zak na een geëscaleerd arbeidsconflict over een schnabbel. Wat was er nou precies aan de hand?
‘Ik was gevraagd om een congresdag te presenteren en voor te zitten van een fundraiser, Fulbright beurzen. Onbetaald en alleen tegen onkostenvergoeding. Maar Laroes greep dit aan om mij te ontslaan.’
Maar dit gebeurde toch nadat jij Laroes per mail had uitgemaakt voor ‘Schnabbelgestapo’?
‘Dat had ik in een vlaag van boosheid gedaan. Onhandig en had ik niet moeten doen. Maar ik vond het zo onrechtvaardig wat mij werd aangedaan. Ik ben bij de NOS jarenlang met afstand de meest productieve correspondent buitenland geweest. Tijd voor schnabbels had ik niet eens. Hoe kan ook iemand die 300 tot 400 buitenlandse bijdragen voor het Journaal heeft gedaan nog in godsnaam tijd over hebben om te schnabbelen?’
Lees het complete interview op BLENDLE
Nieuwe Revu ontmoet Charles Groenhuijsen... Waar? Thuis bij Groenhuijzen in de Utrechtse binnenstad. Hoelang? Een paar uur op een zonnige voorjaarsmiddag. Iets genuttigd? Spa rood (Groenhuijzen) en Spa blauw (Nieuwe Revu). Verder nog iets? De honger van Groenhuijsen naar nieuws over de Amerikaanse politiek is bijna niet te stillen. Zolang het maar echt is en ergens over gaat. De politieke dramaserie House of Cards kan hem dan ook gestolen worden.