'Als je iedereen verrot scheldt, keert zich dat op een dag natuurlijk tegen je'

Met Osdorp Posse lag hij aan de basis van hiphop in Nederland. Dertig jaar zit hij inmiddels in het vak. Hij viert het met een nieuw album en een tour. Def P (46) over hiphop in Nederland, rappen als vader en de opkomst en ondergang van Osdorp Posse: ‘Als je iedereen verrot scheldt, keert zich dat op een dag natuurlijk tegen je.’

Op je nieuwe plaat noem jij je twee kinderen ‘kleine monsters’. Wat voor vader ben jij?

‘Ik hoop een goede, die er het beste van probeert te maken. Het is nooit mijn grote wens geweest om vader te worden, maar wel een grote wens van mijn vrouw om moeder te worden. We willen zeker bij elkaar blijven, dus de keuze was: zij zou haar hele leven kinderen missen, of ik zou een paar jaar letterlijk en figuurlijk door de stront moeten gaan. Die keuze was eenvoudig.Ik ben best wel een beetje een zenuwlijer dus ik word af en toe knettergek van ze, en ik heb ook nog eens een heel drukke uitwerking op mijn kinderen. Mijn vrouw brengt ze altijd naar bed, want als ik dat doe, staan ze nog een uur op hun bed te stuiteren. Ze hebben zelfs een dansje bedacht op Kleine Monsters.’

Dertig jaar rapper: is dat gewoon een getal, of stemt het melancholisch?

‘Een beetje dat laatste. Ik ben er vrij nuchter in, dus neig naar het antwoord ‘maar een getal’. Maar tegelijk noem ik mijn nieuwe plaat wel 30 X Pi, dus kennelijk is het ook voor mij een mijlpaal. Of mijlpaaltje, dan.’

Is het na al die jaren gemakkelijker om nieuwe nummers te schrijven omdat je het ambacht inmiddels beheerst, of moeilijk omdat je zoveel al eens gedaan hebt?

‘Het is allebei waar. Je groeit in je vak, en tegelijkertijd pik je door de jaren heen ook al je eigen onderwerpen weg. Dus om niet in cliche?s te vervallen moet je steeds gekkere invalshoeken bedenken. Ik heb inmiddels echt honderden nummers geschreven, dus dan moet je wel heel diep graven wil je ze?lf nog vinden dat het lekker fris klinkt. Een nummer als Moordenaars schrijf ik in een uur en daar zou ik een heel album mee kunnen vol pleuren, maar daar zit ik zelf niet op te wachten. Het heeft ook met inspiratie te maken. Wat ik nu vooral doe, kinderen verzorgen, is in dat opzicht niet erg inspirerend natuurlijk. Dat is meer geestdodend werk. Dus met bijna nul inspiratie en het gevoel dat je zo’n beetje al- les wel gezegd en gedaan hebt, met eigenlijk alleen je vakmanschap, moet je beginnen. Het gekke is dat ik de plaat juist daardoor zo goed vindt, omdat ik hem er echt uit heb moeten pe?rsen. Ik vind hem beter dan de platen die ik maakte toen ik zeee?n van tijd had. Het is als een spons: het is heel gemakkelijk om creatief te zijn als je jezelf de hele tijd in situaties brengt die je voeden, die de spons vol kan zuigen: veel naar theaters, concerten en films. Maar als hij droog is, die spons, moet je keihard knijpen. Nou: ik heb hem helemaal leeg geknepen.’

Artiesten vinden vaak hun laatste plaat de beste. Fans vaak juist de eerste platen.

‘Dat is ook wel logisch. Ik zie een album als een overzicht van de onderwerpen waar je het laatste half jaar het meest mee bezig bent geweest. En als die plaat uitkomt, zit je nog in dat gevoel, of in ieder geval er dichtbij, dus die plaat sluit daar het beste op aan. Bij een fan spelen heel andere zaken een grote rol. Nostalgie, bijvoorbeeld. Toen jij die plaat maakte had hij dat ene leuke vriendinnetje, of reed hij voor het eerst over Route 66.’

Heb jij dat zelf als luisteraar ook?

‘Ja. Bovendien: in de jaren tachtig kwam elke maand, en soms iedere week, een vette hiphopplaat uit. Dat kon je met je krantenwijk nog net bijhouden. Tegenwoordig komt er zó ongelooflijk veel uit, dat ik niet eens alle námen kan onthouden. Dus op een gegeven moment denk ik dan: als het écht goed is, komt het vanzelf wel door die firewall die we allemaal om ons heen gebouwd hebben. Het heeft ook wel met leeftijd te maken. Als ik die kids van nu moet geloven, is zo’n Kendrick Lamar helemaal geweldig. Maar ik hoor het niet. Ik hoor hem alleen dingen doen die ik heel veel andere gasten al heb horen doen – en beter. Maar iemand die niet al die luisterervaring heeft opgebouwd, in mijn geval echt vanaf dag één van hiphop, die vindt alles met een harde beat en een lekkere flow al snel strak. Dat klinkt een beetje ouwelullerig. En dat ís het ook. En ook dat speelt mee: je trekt als luisteraar eerder naar een leeftijdsgenoot. Dat is waarschijnlijker dan dat ik nu als 46­jarige rapper naar een mannetje van achttien zit te luisteren. Ik ben zelf dus meer benieuwd naar de nieuwe plaat van Chuck D.’

Wel nodig om die vonk af en toe nog te voelen?

‘Je hebt nou eenmaal steeds minder gas in je aansteker, die staat niet je hele leven op de hoogste vlam. Als je klein bent en je gaat voor het eerst op schoolreisje, lig je daar letterlijk de hele nacht van wakker. Terwijl je gewoon naar een dorp twintig kilometer verderop gaat. Als je eenmaal volwassen bent, rij je misschien elke week naar dat dorp om er boodschappen te doen. Zo gaat dat ook in muziek, denk ik. Niet dat je niets meer leuk of goed vindt als je ouder wordt, maar je gaat niet meer zo snel helemaal uit je plaat. Als je dat wél nog hebt boven je veertigste, die jeugdige energie, moet je dat vooral vasthouden.’

Lees het complete interview op BLENDLE