‘Zo’n blonde Gauloise als Xhaka hadden de Fransen nog nooit gerookt’

Om eerlijk te zijn, had ik weinig zin in Frankrijk-Zwitserland. Grotendeels omdat ik bijna zeker wist dat de wedstrijd precies hetzelfde als Italië-Oostenrijk zou verlopen.

Je hoopt op een sprookje, maar je krijgt een opera. Je hoopt op Hans en Grietje, maar je krijgt Federico en Matteo die de heks in een grote plas limoncello laten verdrinken.

Ik had zelfs zo weinig zin in deze wedstrijd dat ik maar met wat vrienden op een kunstgrasveldje nabij Station Sloterdijk had afgesproken. Van 20.30 tot 21.30 stond ik met zeven andere veertigplussers in canon bloed op te hoesten. Toen ik binnen drie minuten vijf keer op de paal schoot, had ik eigenlijk al moeten weten dat dit geen normale avond was. Want alleen in sprookjes schieten mannen vijf keer achter elkaar op de paal.

Zo rond kwart over negen rende er opeens een wildvreemd jongetje in de richting van ons veldje.

‘Zwitserland heeft gescoord,’ schreeuwde hij.

‘Wie heeft het doelpunt gemaakt?’ vroeg ik.

“Een Zwitser!’ lachte het jongetje.

In de verte kon je een moeder horen brullen.

‘Mo, kom nu terug naar binnen! Je hebt net gedoucht en je draagt een schone pyjama.’

Mo rende terug naar huis en wij voetbalden gewoon door, omdat we dondersgoed wisten dat Frankrijk uiteindelijk toch wel zou gaan winnen. Sprookjes bestaan niet. We wisten het zeker. De Fransen zouden de draak met een drie dagen oude baguette dood gaan knuppelen. De bal is rond, weet je wel? Maar camembert ook.

Om 21.45 strompelden we naar de picknicktafel die naast het veldje staat. We legden allemaal onze telefoons op tafel en we keken wie de grootste had. Op het grootste telefoonscherm keken we naar de tweede helft. Het was een klamme zomeravond. De lucht boven Amsterdam imiteerde een bloedsinaasappel. Op het grootste telefoonscherm zagen we de wedergeboorte van dit EK.

Ik keek vooral naar de geblondeerde Xhaka. De getroebleerde Xhaka. Hij speelt al jaren voor Arsenal en ligt niet goed bij de fans. Hij voelt zich onbegrepen in het noorden van Londen. Het logo van Arsenal is een kanon, maar de fans vinden dat de Zwitser een veel te kort lontje heeft. Maar Xhaka speelde de wedstrijd van zijn leven. Als een vlinder met rupsbanden dwarrelde hij de Fransen op een hoop. Zo’n blonde Gauloise hadden de Fransen nog nooit gerookt.

Na de laatste strafschop kwam Mo weer aangerend. Zijn moeder hobbelde achter hem aan.

‘Zwitserland heeft gewonnen,’ schreeuwde hij. Zijn schone pyjama zag er nog steeds schoon uit.

‘Sorry, mijn zoon is echt dol op voetbal,’ verontschuldigde de moeder van Mo, maar toen zag ze hoe wij erbij zaten. Ze zag acht volwassen mannen aan een picknicktafel zitten. Met een telefoon in het midden. Ze zag het sprookje. Ze zag acht grote Mo’s.

Sprookjes bestaan. Zwitserland won van Frankrijk. De charmante dwerg opende met zijn zakmes een fles wijn en nu eet zijn gezin de hele week coq au vin.