Overschatte mensen: Bono & The Edge

De onderschatte Belgische schrijver Herman Brusselmans maakt korte metten met overschatte personen uit de wereldgeschiedenis. Vandaag: Bono & The Edge.

Wat zijn dat voor bezopen artiestennamen? Dan zou ik nog liever Peppi en Kokki, of Wesley en Yolanthe, of Carice en Halina heten dan Bono en The Edge. Het zijn twee zeurpieten van de bovenste plank en dan heb ik het over altijd datzelfde gitaarriedeltje van die verschrikkelijke The Edge, waar die Bono dan een aantal ongelooflijke kutliederen overheen zingt. Met een tekst die zo belachelijk is dat hij net zo goed had kunnen geschreven worden door de tekstschrijver van Nico Haak & De Paniekzaaiers, maar dan in het kreupele Engels waarvan Bono zich bedient, en dat doet hij omdat z’n Engels geen Engels is, maar Iers.

Je moet weten, Bono en The Edge zijn Ieren en dat willen ze geweten hebben ook. De hele tijd is het van Sunday Bloody Sunday, en hoe de Engelsen de Ieren of pak ’m beet de Noord-Ieren slecht hebben behandeld, en hoe Margaret Thatcher Ierland verder naar de kloten heeft geholpen, en hoe arme Ierse kindertjes stront moesten scheppen met een visnetje om een paar centen te verdienen waarmee ze zich een lekke voetbal konden aanschaffen.

Ondertussen beweegt die Bono zich, met een flutzonnebril op z’n flutkop, tussen de groten der aarde, wat op zich al ridicuul is, want wat zou zo’n dwerg op plateauschoenen kunnen betekenen op het wereldtoneel? Geen reet, en ja, Bono is een dwerg, en wel is hij zo dwergachtig dat hij op de rug van z’n vrouw moet klauteren om iets uit het bovenste kastje te halen.

The Edge is geen dwerg, maar dat is dan weer een klojo die de hele tijd een wollen mutsje draagt. Ik zweer je: als er één categorie eikels is waar ik totaal van over m’n nek ga, zijn het halfbejaarde muzikanten met een wollen mutsje op hun flutkop, met in hun poten continu die flutgitaar waar ze klanken uittoveren waarvan de honden het op een janken zetten dat horen en zien vergaat. U2, waarin ook nog de totaal verwaarloosbare drummer Larry Mullen Jr. en de slechte bassist Adam Clayton klungelen, heeft één goed nummer in elkaar geflanst, getiteld Kite, met een tekst waar je niet meteen over struikelt en een melodie die je niet meteen maagkrampen bezorgt. Maar als je als band 35 jaar bestaat en je hebt welgeteld één behoorlijke song gemaakt, dan zou je met z’n vieren in de rivier moeten springen met een zware Fender-versterker op je rug, opdat je goed diep zou zinken.

Niet zolang geleden, na de aanslagen in Parijs, ging U2 in Parijs spelen, waar Bono de hele tijd stond te fezelen van ‘Love over fear, love over fear’, waarbij hij vergat dat hij het publiek alleen maar zwaar op de zenuwen werkte, terwijl The Edge enige notenbalken ten beste bracht waar een normaal mens van aan de ogenblikkelijke diarree ging. U2, blijf weg uit een concertzaal in Parijs en blijf weg uit alle andere concertzalen ter wereld. Split nu meteen en laat nóóit nog iets van jullie horen.

Lees ook waarom Adolf Hitler, Carice van Houten en Nelson Mandela overschatte mensen zijn.