Loretta Schrijver: ‘Alles ging tegelijkertijd mis’

Een open deur, maar hoe gaat het met je na zo’n heftig jaar?

‘Ik voel me weer goed. Echt waar. Sinds januari presenteer ik Koffietijd weer en ook The Masked Singer, dat we afgelopen najaar al opnamen, is me goed bevallen. Even zag het ernaar uit dat ik deze reeks moest missen vanwege een preventieve chemokuur, maar daar was ik – als geluk bij een ongeluk – te zwak voor. Zodoende kon ik me alsnog vol op die leuke show richten en dat heeft me de boost gegeven die ik op dat moment nodig had.’

Bevalt Koffietijd na elf jaar nog steeds?

‘Jazeker. Ik ben er de afgelopen maanden achter gekomen dat ik mijn plek daar misschien iets te veel als vanzelfsprekend ben gaan zien, maar het blijft natuurlijk toch bijzonder om te doen. Het voelt heerlijk om weer terug te zijn. Ik heb het echt gemist. Een paar maanden geleden was er bij Koffietijd een feestje ter gelegenheid van de drie presentatrices die vijftig werden en daar was ik niet bij. Ik zat ziek thuis en dat vond ik heel erg. Het feit dat ik daar een beetje kwaad en verdrietig om werd, deed me beseffen dat ik er echt bij hoor. Het was een soort eyeopener.’

Je was meteen weer welkom?

‘Gelukkig wel. Iedereen leefde ook zo ontzettend met me mee. Programmadirecteur Peter van der Vorst stuurde me laatst nog een persoonlijk berichtje om te vragen hoe het met me gaat. Deze en zoveel andere kaarten en bloemen van mensen hebben me goed gedaan. Ik ga er binnenkort eens goed voor zitten om iedereen een bedankje terug te sturen. Daarnaast spreek ik luisterboeken en voor RTL Z natuurdocumentaires in en met een fysiotherapeut werk ik regelmatig aan mijn conditie, waardoor ik me inmiddels energieker voel dan ooit. Zelfs meer dan twee jaar geleden. Ik ben dus weer lekker druk met andere zaken dan ziek zijn.’

Dit is misschien ook wel een programma om wat rustiger de draad weer op te pakken. In je jaren bij het RTL Nieuws komen dagelijks de meest vreselijke nieuwsgebeurtenissen voorbij.

‘Maar ook dat was interessant en enerverend. De Golfoorlog tussen 1990 en 1991 was de eerste grote nieuwsgebeurtenis waarbij ik me realiseerde echt in het centrum van de maatschappij te staan. Hoe vaak ik wel niet ’s avonds of ’s nachts in allerijl met een taxi van huis werd gehaald om in Hilversum een ingelaste uitzending te presenteren. De sensatie van het plotseling live op zender moeten was leuk, de rampen waarover we berichtten naar. Gelukkig kon ik het er, voorafgaand aan de uitzendingen, met collega’s over hebben en een en ander in de juiste context plaatsen.’

Eén keer ging het helemaal mis, ‘dankzij’ je collega Carlo Boszhard.

‘Ik heb het al weleens verteld, maar het blijft inderdaad een leuk verhaal. Hij nam in zijn programma De Toffeefee wekelijks een collega in de maling en zo stond hij ook een keer bij mij op de stoep. Denkend dat we live op zender waren, wat natuurlijk niet zo was, zag ik alles misgaan. Collega’s die zich opzettelijk verspraken, glazen water op onze desk die omvielen, banden die terugspoelden en teksten in de autocue die niet klopten. “KLM verwacht dit jaar een forse daling van de vliegtuigen,” stond er bijvoorbeeld in. Lees die zin nog maar een keer en je schiet direct in de lach. Iedereen van het team zat in het complot en ik wist van niets.’

Je verloor totaal de controle?

‘Ik begon op een gegeven moment zo te gieren dat ik niet meer kon stoppen. Wat er dan gebeurt? Je lacht, je huilt, je maag draait om en je denkt dat je in de hel bent beland. Je treed eigenlijk buiten jezelf. Toen we even uit beeld waren, zei ik tegen de mensen op de vloer: “Alles wat we in al die jaren hebben opgebouwd is nu in één klap verloren.” Pas toen Carlo binnenkwam, kreeg ik in de gaten dat het een grote grap was. Van alle stress die ermee gepaard ging, ben ik de dag erna echter wel 3 pond afgevallen. Omdat het allemaal niet echt bleek te zijn, kon ik er uiteindelijk wel om lachen. In alle andere gevallen kunnen dit soort situaties me ook chagrijnig maken.’

Chagrijnig? Jij?

‘Die kant is er wel degelijk. Vooral met werk kan ik weleens heel bitcherig zijn, al is dat misschien ook niet het goede woord. Ik ben me er op de werkvloer gewoon heel erg van bewust dat we een deal met elkaar sluiten: ik krijg geld en in ruil daarvoor ben ik verplicht zo goed mogelijk te leveren. En met mij ook alle andere teamleden met wie ik werk. Samen komen we immers tot een eindproduct. Wanneer collega’s er dan vervolgens met de pet naar gooien, dan heb je aan mij een hele slechte. Een lichtman moet dat ene lampje niet aanzetten omdat iemand hem dat simpelweg heeft opgedragen, maar omdat hij ervan overtuigd is dat het decor daardoor beter uit de verf komt op beeld. Gelukkig hebben we bij Koffietijd een heel goede. En als editor moet je niet even snel een flutfilmpje van een minuut in elkaar draaien waar je eigenlijk geen zin in hebt, want je vraagt de kijker wel om vervolgens een minuut naar dat zogenaamde flutfilmpje te kijken. Elke seconde die we uitzenden doet er toe.’

Was Carlo de aangewezen persoon om je zo in de maling te nemen?

‘Als iemand het moest doen, dan inderdaad hij wel. We kennen elkaar ook al zo lang, aangezien we in zijn begintijd bij RTL nog samen een kleedkamer hebben gedeeld. Zijn middagprogramma werd namelijk in dezelfde studio opgenomen als het RTL Nieuws, dat ik presenteerde. Nu vormen we samen een team in The Masked Singer en ook daar zorgt hij weer goed voor me. Hij zei: “Als er wat is dan geef je me direct een seintje en kom ik naar je toe.” Of wat te denken van die lieve schat Quinty Trustfull, die tijdens de speciale oudejaarseditie van het programma in een kostuum voor ons bleek te zingen. Het was Carlo die als eerste hoorde dat zij het was. Toen ik het ook eenmaal zag, emotioneerde dat me zeer. Deze twee, maar eigenlijk het hele team daar, hebben me uitstekend opgevangen.’

Iedereen was op de hoogte van het feit dat je herstellende was?

‘Sterker nog, er was continu een verpleegkundige aanwezig om me bij te staan. Ook mijn kleedkamer was prima in orde, met zelfs een bedje om even m’n ogen dicht te kunnen doen, indien nodig. Het was het oude bed van Henny Huisman. Dat hadden ze daar nog staan, haha. De opnameperiode was echt fantastisch. Je moet je voorstellen dat ik in de weken daarvoor alleen maar belabberd in een ziekenhuisbed had gelegen, terwijl ik in die tv-studio juist helemaal mooi werd gemaakt. Even weer in een heel andere wereld stappen, de metamorfose ondergaan en met alle collega’s lekker vrolijk en gek doen. M’n meegekomen verpleegster herkende me haast niet. Zij kende me alleen maar als dat zielige hoopje van de maanden daarvoor. We moesten er beiden haast een traantje van wegpinken.’

Ik kan heel bitcherig zijn. Wanneer collega’s er met de pet naar gooien, dan heb je aan mij een hele slechte

Wat was uw gelukkigste tijd in de politiek?

‘Op mijn periode als commissaris van de Koningin in Friesland na, zijn dat de jaren tussen 1990 en 1995 geweest, toen ik burgemeester van Breda was. Als jongetje van twaalf keek ik al dikwijls mee bij gemeenteraadsvergaderingen van mijn vader. Daar zag ik hoe een burgemeester een man was met autoriteit, meer nog dan nu, die zaken kon oplossen. Op mijn vijftiende besloot ik: dat wil ik later ook. En dan het liefst in Maastricht, Den Bosch of Breda. Die laatste is het geworden. Carrières in de politiek zijn nooit te plannen. Het hangt voor een groot gedeelte af van toeval. Iemand overlijdt of vertrekt. Mijn voorganger en de hoofdcommissaris van politie kregen ruzie, waarna beiden opstapten. Ik kon solliciteren en aan de slag.’

Wat is het grootste verschil met de landelijke politiek?

‘Lokaal ben je veel zichtbaarder en kun je gemakkelijker laten zien van mensen te houden. Dat laatste is een absolutie vereiste voor deze functie. Je moet vasthouden aan je eigen idealen en opvattingen, geen politieke kameleon zijn, maar tegelijkertijd kunnen schakelen naargelang de persoon die tegenover je zit. Als burgemeester kun je ’s ochtends in gesprek gaan met de directeur van een groot bedrijf, ’s middags een fabriek openen en op de koffie gaan bij een 100-jarige en ’s avonds een onderscheiding uitreiken aan prins carnaval. Alle lagen van de bevolking dus. Ik genoot van elk moment en ben tevreden dat de ontwikkelingen we destijds doorvoerden vandaag de dag zichtbaar zijn in de stad.’

U begon onverwacht als vrijgezel aan die klus.

‘Ik werd getrouwd benoemd en kwam gescheiden aan. De foto’s van de gelukkige burgemeester met zijn gezin waren al gemaakt en alle spullen overbracht naar ons nieuwe huis. Tja, dan zit je daar. Helemaal alleen, terwijl je aan de slag moet en ook het verdriet van zo’n breuk moet zien te verteren. Ik zat toen als oud-minister op de top van mijn bekendheid, dus iedereen vond er ook wat van. Na een half jaar besloot ik mijn sociale leven weer op te pakken, wat lastig was in een stad die overloopt van gezelligheid en waar iedereen weet dat je de burgemeester bent. Gelukkig waren de sociale media er toen nog niet.’

Lees de rest van het interview in de nieuwste Revu of op Blendle.nl

Loretta vertelt in dit interview onder andere over haar gezondheid, ouder worden en het overlijden van haar ouders. ‘Omdat mijn ouders mij op relatief late leeftijd kregen, mijn vader was 45 en mijn moeder 34, heb ik mijn leven lang zitten rekenen hoelang ik ze nog bij me zou hebben. Pa overleed in 1989 en heeft mijn hele tv-carrière dus niet meegemaakt.’