Waardoor kwam het dat je in 2017 tot die daad kwam?
‘Bij mij was het alles wel. Het emmertje zat vol.’
Wat zat er allemaal in dat emmertje?
‘Heel veel verdriet. Heel veel onmacht. Heel veel strijd moeten leveren. Onbegrip. En ik had natuurlijk op dat moment een heel moeizame relatie met mijn zoon André. Daar ging ik wel echt kapot aan.’
Het was alles bij elkaar: de tegenslagen, de kritiek. Het leven glansde niet meer.
‘Ik kon niet meer. Ik kon ook van niets meer genieten. Kijk, in principe kan ik heel rustig leven en heel oud worden met de dingetjes die ik heb. Je wordt ouder en je hebt minder nodig, lijkt het wel. Wat ik heb gehad in 2017, noem ik toch een beetje ziek zijn. Na mijn ziekte ben ik heel erg de kleine dingen gaan waarderen: een vogeltje dat fluit, het zonnetje dat schijnt. Natuurlijk, vroeger was het allemaal aanzien met een mooie klok om je pols en een mooie tas. Ik zal je vertellen: het interesseert me helemaal niks meer.’
Oog hebben voor klein geluk en die kleine dingen die je noemt waarderen: komt dat pas als je heel diep hebt gezeten? Als je de rand van de afgrond hebt gezien?
‘Ja. Je moet van heel ver komen. Want sorry dat ik het zo zeg, maar ik was meer dood dan levend. Pas daarna kun je waarderen hoe mooi het leven wél is.’
Wat fijn dat het goed is gekomen en dat we hier zo zitten om erover te praten. Ik wil er toch nog iets over vragen. Je zegt dat je zelfmoordpoging is mislukt... Kwam die daad in een vlaag bij je op of had je het gepland?
‘Ik heb het helemaal gepland. Een afscheidsbrief geschreven. Weken van tevoren heb ik een mes gekocht.’
Gelukkig is het goed afgelopen, maar even heel hard: waarom is je poging om jezelf van het leven te beroven mislukt? Hoe kon het misgaan?
‘Ik denk dat Dré dacht: wegblijven, ik wil jou helemaal nog niet boven hebben!’
Hij heeft het vanuit de hemel tegengehouden... Heb je hulp gekregen toen, is er iemand komen opdagen?
‘Nee. Het was echt een serieuze wond, ik heb twee, drie weken met die arm rondgelopen. Toen ben ik pas naar het ziekenhuis gegaan. Dus niemand heeft me gevonden en ik heb niemand wat laten blijken. Ook mijn dochter niet. Ik heb die arm altijd ingepakt, shirt erover en niemand heeft het aan mij gezien. Heel lang daarna pas.’
Nieuwe Revu interviewde Rachel Hazes over haar verleden, haar zelfmoordpoging en haar nieuwe liefde. ‘Ik denk dat mensen al hadden verwacht dat ik best wel snel een man in mijn leven toe zou laten. Ik ben nu meer dan zeventien jaar verder en denk wel dat ik er nu klaar voor ben.’ Je vindt het interview in de nieuwste editie van ons blad. Vanaf woensdag in de winkel.
- EM-Press/Patrick van Emst / Brunopress.nl