'Voor het eerst in hun bestaan moet AzG aan het werk in Nederland'

Beste staatssecretaris Eric van der Burg,

Of je nou voor het huidige asielbeleid bent, een strengere of een humanere versie ervan; je kunt niet ontkennen dat de zevenhonderd mensen die de afgelopen week in Ter Apel buiten sliepen, Nederland zijn binnengekomen onder de huidige verdragen. En dus recht hebben op minimale wettelijke eisen van opvang. Drinkwater. Douches. Toiletten. Eten. Drinken. Toegang tot een minimum aan gezondheidszorg. De meest schrale definitie van privacy.

Dat hebben asielzoekers in Nederland niet in tenten, gymzalen of sporthallen. En dat hebben ze al helemaal niet buiten, op een strook land in Ter Apel, waar het zo gevaarlijk is dat ze hun gedoneerde tent weer moeten afstaan omdat je met een tentharing neergestoken kunt worden door een veiligelander.

In Nederland hebben we, of het nou om corona of asielzoekers gaat, het merkwaardige beleid dat zo gauw de vraag naar plekken tijdelijk daalt (ziekenhuisbedden, bedden in een AZC) we die plekken meteen ontmantelen, en liefst de hele infrastructuur eromheen ook. Zodat we bij een stijging van die vraag, hoe voorspelbaar ook, meteen in paniek onze handen richting hemel kunnen reiken en machteloos kunnen besluiten dat het systeem helemaal is vastgelopen, en we geen idee hebben waarom.

Dan moeten we opeens noodmaatregelen nemen, die zo lelijk zijn (het aantal inwoners van een dorp laten stijgen met 10 procent tegen de wil van de gemeenteraad in, in de derde stad van Nederland wekenlang alleen nog maar huizen toewijzen aan statushouders) en die daarom zoveel weerstand oproepen, dat je bijna zou vergeten dat het overgrote deel van Nederland nog steeds vindt dat we mensen die vluchten voor oorlog of vervolging moeten opvangen.

Maar het dieptepunt der dieptepunt in dat beleid is toch wel dat onze opvang in zoveel opzichten die term niet meer waardig is, dat Artsen zonder Grenzen moet bijspringen. Een internationale hulporganisatie, doorgaans actief in landen met de meest erbarmelijke levensomstandigheden. En nu voor het eerst in hun bestaan aan het werk in Nederland, een van de rijkste landen ter wereld. De organisatie zet onder meer een arts, een verpleegkundige en een psycholoog in om infecties en huidziekten te behandelen (want geen douches), en te helpen bij chronische ziekten en psychologische noodhulp. Artsen zonder Grenzen zet dus mensen in die de overheid met één telefoontje kan regelen.

U bent verantwoordelijk voor ons asielbeleid. Dat betekent net als bij uw collega die gaat over het stikstofbeleid dat u de rommel van jaren aan opgebouwd wan- en non-beleid moet opruimen. U noemde het feit dat een internationale hulporganisatie nu gaat doen wat de Nederlandse overheid zou moeten doen ‘heel erg’, maar voegde eraan toe dat u er ook ‘heel blij’ mee bent.

Dát laatste is pas erg. Maar misschien onderschat ik weer hoe graag VVD’ers alle overheidstaken privatiseren, zelfs psychologische noodhulp aan oorlogsslachtoffers.