Recensie: Arno - Human Incognito

De tofste querulant van de Lage Landen is terug. Zijn nieuwste cd is alweer helemaal prima.

Arno Hintjens is de Tom Waits van België. Al mag je hem ook best de Keith Richards van België noemen, of de Serge Gainsbourg, de Johnny Halliday of de Herman Brood van Brussel. Arno is een querulant, zo’n type man die permanent met een kater rondloopt en vaker een hart breekt dan dat hij zijn tanden poetst. Toch houdt iedereen van hem. Hij is het soort speelvogel waar we op een of andere manier behoefte aan hebben.

Arno’s nieuwste cd – zijn zoveelste – is een typische Arno-plaat: gezongen in Frans én Engels, de kroeg en vrouwen zijn de lijdende voorwerpen. Hij mag dan de pensioensleeftijd naderen, het rockt nog altijd volop. In krap veertig minuten viert hij het leven op een manier die onweerstaanbaar is. De withete funk van Ask Me For A Dance, de ballad Je Veux Vivre, de blues van Now She Likes Boys – niemand kan wat Arno kan. Human Incognito is een reminder dat na de dood van Lemmy en Bowie we niet moeten vergeten dat er ook nog helden in leven zijn.

Tekst: Vincent Cardinaal

? ? ? ?