De belevenissen van Studio Sport-icoon Joep Schreuder

Een villawijk nabij Arnhem. Opritten. Vogelhuisjes. Strak opgeknipte laurierhagen. Veel rolluiken ook, stuk voor stuk gesloten. Verderop staat een bestelauto van een Chinees cateringhuis geparkeerd. Omdat de cameraploeg er nog niet is, loop ik het bos in, achter de villa waar ik naartoe moet. Er is niet veel te zien. Ik hoor alleen een vals grommende hond.

Aan De Telegraaf heeft hij een interview gegeven. Daarin heeft de Georgiër Merab Jordania, eigenaar van Vitesse, gezegd dat de club geen kampioen mag worden. De bazen bij Chelsea, waarvan Vitesse een satellietclub is, hebben hem dat nadrukkelijk gemeld. De Telegraaf noemde het een exclusief interview. Dat ligt vaak wat genuanceerder. Het kan zijn dat de journalist vijf minuten aan de telefoon heeft gehangen met Jordania, bandrecorder aan. Zonder camera is het allemaal niet zo ingewikkeld.

Opmerkelijk is de passage in het artikel waar wordt verteld dat de Georgiër voor straf zijn eigen club en stadion niet mag betreden. De voorzitter en tevens eigenaar zou directeur Joost de Wit hebben bedreigd en toegeschreeuwd: ‘I will break all your fingers!’ Oost-Europees machogedrag. Ik was onlangs nog in Kyiv en Moskou, het is daar niet ongebruikelijk zo te praten.

Ik maak over de bedreigingen een videocolumn. De beelden die ik daarbij nodig heb, zijn eenvoudig en snel opgezocht in het NOS-archief, te beginnen met de entree van de nieuwe grote man bij Vitesse. De eerste wedstrijd sinds de komst van Jordania bij Vitesse, thuis tegen FC Twente. De voorzitter van Twente, Joop Munsterman, stond met open mond te kijken hoe vele cameramannen naar de parkeerplaats renden om de nog vrij onbekende Jordania op te vangen. Met cameraman Jan drongen we naar voren en voordat Humberto Tan wat kon zeggen, vroeg ik Jordania naar zijn motieven om Vitesse groot en groots te maken. Hij hield zijn zoontje stevig bij de hand vast in het gedoe. Dan weet ik genoeg, dan weet ik dat hij een geschikte peer is.

‘Komt Rivaldo?’

‘No, Matic.’

‘Matic? Who is Matic?’ vroeg ik.

‘You will see.’

Iedereen rondom dit tafereel moest daar lachen op die parkeerplaats voor het stadion. Twee weken eerder had hij zijn fameuze uitspraak gedaan: ‘Give me two more days.’ De belofte dat de Arnhemse club al gauw de voetbalhemel zou bestormen.

Nu, na een nederlaag thuis tegen Twente, komt Jordania geflankeerd door twee beveiligers de roltrap af.

‘So what is your impression of your team?’

‘I think we need a lot of new players,’ lacht Jordania.

Nooit mediatraining gehad, deze Georgiër. Wel zo leuk.

Merab Jordania hield zijn zoontje stevig bij de hand vast in het gedoe. Dan weet ik genoeg, dan weet ik dat hij een geschikte peer is

Rode Knop

De videocolumn is af en naar aanleiding van de bedreigingen aan het adres van de Vitesse-directeur spreek ik de beroemde Taxi Driver-tekst uit: ‘Are you talking to me?’ Dat deed ik in Oekraïne en Rusland ook altijd. Vier keer achter elkaar. Vier keer met een andere intonatie. En dan wachtte ik op de reactie van de luisteraar. Oost-Europeanen kunnen om zoiets wel glimlachen, bij ons komt er een telefoontje binnen van een bezorgde ondernemingsraad of een verontwaardigde ombudsman.

Via de leraar van mijn dochter heb ik voor vertrek een Rode Knop kunnen lenen.

‘Waar is het voor, pap?’

‘O gewoon. Iets voor televisie.’

Voor de videocolumn houd ik de knop in mijn hand, het attribuut maakt een zeer irritant krengggg-geluid. Een dergelijke knop had Vitesse-directeur De Wit van de politie meegekregen, een ‘panic button’, voor het geval Jordania zijn dreigementen zou herhalen.

En dus sta ik daar in de achtertuin van Jordania’s villa te turen. Daarna bel ik aan. Tegen de cameraploeg heb ik gezegd op de hoek van de straat te wachten. Het lijkt mij onverstandig om hem direct met draaiende camera te confronteren. ‘Hello.’ Een vrouw in badjas doet open.

Dan komt Jordania de marmeren trap af lopen en begint mij te omhelzen. Ik heb geen afspraak met hem gemaakt en toch voelt het alsof hij mij verwachtte. ‘Give me some minutes. Wait in room.’

Ik wacht in de woonkamer. Wat moet ik ervan zeggen? Groot. Heel groot. Een bank, vier afstandsbedieningen en een tv-scherm zo groot als een schilderij in een van de grootste zalen van het Rijksmuseum. Als ik vraag of ik mag roken, zegt de vrouw dat dat buiten in de tuin mag. Er is wel een probleempje: de levensgrote hond gromt zich een ongeluk. Vito heet hij, naar Vito Corleone uit The Godfather. Of omdat de mascotte van Vitesse ook Vito heet. Ik weet nog steeds niet hoe het precies zit.

Na wat boterhammen met zalm en goede koffie kijk ik Jordania strak aan en spreek ernstig: ‘Would it not be sensible to say something on camera now? These days there is not a good image of you, Merab.’

‘Joep... you mean my words against Joost?’

Jordania begint hard te lachen. Zo hard dat Vito ervan moet blaffen terwijl de vrouw stoïcijns koffie blijft drinken. Met haar andere hand speelt ze met de naden van haar badjas. Ik zie dat ze haren op haar benen heeft.

‘Joep listen...’ zegt Jordania terwijl hij opstaat en opzichtig zijn armen over elkaar slaat: ‘Give me two more minutes!’ gevolgd door weer een lachsalvo. Ik bel de cameraman. Hij staat binnen een minuut aan de voordeur. De excuses van Jordania aan algemeen directeur Joost de Wit staan er binnen een mum van tijd op. Hij heeft er heel serieus bij gekeken. In de achtertuin steken we nog een sigaret op terwijl hij op zachte toon tegen mij zegt: ‘Joost is a big, a big, a very big pussy...’

Benieuwd naar de rest van het artikel? Je leest 't in de nieuwste Revu.