'39.000 daklozen - het zou geen realiteit zou moeten zijn in een welvarend land als Nederland'

Het aantal daklozen in Nederland is in tien jaar tijd verdubbeld naar ruim 39.000. Als ze met z’n allen in een nieuw te bouwen stad zouden gaan wonen, dan is die stad in één klap groter dan een provinciestad als Gorinchem, Edam-Volendam of Meppel. 

84 procent van de daklozen is man, 37 procent bewoont de straten van een van de vier grote steden. 57 procent heeft een migratieachtergrond, en dat is een relatief nieuw probleem. Denk aan vluchtelingen die terugkeren naar het land van herkomst, er toch niet kunnen aarden en weer terug naar Nederland keren, waar ze op straat belanden. 

Het zijn de kille cijfers die geen realiteit zouden moeten zijn in een welvarend land als Nederland. De nationale ombudsman en de kinderombudsvrouw hebben onlangs dan ook bij premier Rutte aan de bel getrokken; de opvang zit potdicht, kinderen worden gescheiden van hun ouders omdat er geen opvangplekken voor gezinnen zijn en de doorstroom naar sociale huurwoningen is zo goed als onmogelijk.

De Nieuwe Revu van deze week is voor een groot deel gemaakt door daklozen, of mensen met een achtergrond op de straat. De redactie wil hiermee aandacht vragen voor een groep mensen die vaak door botte pech tussen wal en schip belandt. Ze zijn meer dan een perverse statistiek, namelijk echte mensen die hun verhaal willen delen.

Met de meeste van hen zijn we in contact gekomen door Revu-journalist Bert Voskuil, die in Haarlem betrokken is bij de daklozengemeenschap. Als u komende week in Haarlem of waar dan ook de straatkrant, of misschien wel deze Nieuwe Revu ziet verkopen, besef dan dat het verschil tussen slapen in een parkeergarage of onder een dak vaak maar één verkeerde beslissing weg is.