'Thierry Baudet liegt de waarheid'

Nog even over Baudet en z’n uit de duim gezogen vier-Marokkanen-in-een-trein-tweet. Kijk, dat Thierry een racistische onwaarheden verkondigende onheilsprofeet is, dat wisten we natuurlijk al langer, maar ik moest door z’n verzinsel-tweet denken aan het zinnetje ‘Ik lieg de waarheid’, de titel van een boekje van Simon Carmiggelt, de schrijver van de Kronkels, korte, uit het Amsterdamse leven gegrepen stukjes in Het Parool vroeger.

Ik lieg de waarheid. Als je een verhaal schrijft of vertelt, is het voor het verhaal soms beter als twee personen worden samengevoegd tot één persoon. Of je laat iets weg. Als de slechterik van het verhaal ondanks al z’n kwaadaardigheid weleens een straatkrant koopt, dan zou ik dat weglaten. Of je verzint er iets bij. Of je verdraait de boel een beetje: de auto van de Smurfenverzamelaar is opeens niet grijs, maar blauw. Relatief kleine ingrepen die een veel beter verhaal opleveren, maar het is wel fictie, een op de werkelijkheid gebaseerd verzinsel. Misschien jouw waarheid, maar niet dé waarheid.

Toen Halbe Zijlstra beweerde dat hij erbij was toen Poetin zei dat ie Wit-Rusland, Oekraïne en de Baltische staten wel even in zou nemen, was dat voor het verhaal veel beter dan de meer prozaïsche werkelijkheid: Halbe had het maar van horen zeggen.

Terug naar Baudet. We leven in een werkelijkheid waarin vrouwen worden lastiggevallen. Soms door vier Marokkanen in een trein. Maar vrouwen worden ook weleens lastiggevallen door één roomblanke basisschoolleraar op het speelplein. Of door twee Chinese kroepoekbakkers in de Xenos. Of door drie zionistisch-Israëlische toeristen voor coffeeshop The Jolly Joker. Maar dat past allemaal niet in Thierry’s straatje. Wat roomblanke basisschoolleraren, Chinese kroepoekbakkers en zionistisch-Israëlische toeristen wel of niet met vrouwen doen, zal hem worst wezen. De Marokkanen, díé zijn het probleem! Het énige probleem! Dus liet hij een hoop weg, verzon er heel veel bij, blies de boel op en gaf er een draai aan en loog zo niet dé, maar zíjn waarheid.

Simon Carmiggelt, die mocht dat. Zijn verhaaltjes waren er om te ontroeren, om om te lachen, om te amuseren. Want dat is waar fictie toch vooral voor bedoeld is: amuseren. Maar in de politiek zou geen plek moeten zijn voor fictie. Politiek zou zich bezig moeten houden met de complexe, gecompliceerde werkelijkheid. En de journalistiek en de stemmer zouden politici die met leugenachtige verzinsels die complexe, gecompliceerde werkelijkheid geweld aan doen, keihard moeten afstraffen. En of het verhaaltje dan uit een linkse of een rechtse duim is gezogen, dat zou geen fluit uit moeten maken.