Ellie Lust: 'Je hebt pas hulp nodig als je voor de dertigste keer een lijk ziet'

Eindelijk een eigen programma, dat moet een droom zijn?

‘Jazeker, maar ik maak het echt als politievrouw, niet als journalist of presentator. Ik draai daadwerkelijk mee met mijn collega’s in verschillende korpsen in het buitenland, zoals bijvoorbeeld in Nairobi, Kenia. Met mijn witte kop en korte blonde haar tussen als die gitzwarte agenten was ik direct een vreemde eend in de bijt. Ik mocht echter zonder problemen volledig met het team meedraaien en kreeg van alles te zien. De corruptie die daar ook is binnen de politie dan weer niet, maar waar ik wel zicht op kreeg zijn de omstandigheden waaronder zij hun werk moeten doen en met welke middelen. In vergelijking met ons hebben ze niet veel. Verdachten worden er bijvoorbeeld niet in de computer ingeboekt, maar in een reusachtig groot boek en met de hand opgeschreven. Wel universeel is de passie waarvoor mensen voor het politievak kiezen, want voor het geld hoef je het ook daar niet te doen.’

Heb je weleens een schot op iemand moeten lossen?

‘Nee, nog nooit. Ik heb weleens, zoals dat formeel heet, mijn vuurwapen ter hand moeten nemen voor een man die met een bijl op me afkwam, maar ik heb nooit de trekker over hoeven halen. Behalve op de schietbaan dan, maar dat is wat anders. Ik ben er dankbaar voor dat het nog nooit zover heeft hoeven komen. Je wilt echt niet in een situatie belanden waarin je die beslissing wel moet nemen. Dat je noodweer moet gebruiken en dus een leven zou moeten nemen om jezelf, een collega of een burger te redden. Echt verschrikkelijk. Wij hebben als politie het geweldsmonopolie en het is goed dat dergelijke incidenten nadien uitgebreid getoetst worden, maar vergeet niet de doodsangst die een agent moet hebben gevoeld. Je hebt in sommige gevallen dan wel in de loop van een vuurwapen gekeken en gedacht: dit is het dan, dit is mijn laatste moment. Er zijn gevallen bekend van agenten die om die reden gestopt zijn of zich hebben laten overplaatsen van de straat naar kantoor.’

Je hebt meer dan eens een plaats delict bezocht. Heb je er zelf nooit genoeg van?

‘Doodgeschoten en doodgestoken personen of mensen die al weken in hun appartement liggen. Kinderen, baby’s, mensen die voor de trein zijn gesprongen en ook mensen die een natuurlijke dood zijn gestorven. Ik heb inderdaad heel veel overleden mensen gezien in verschillende hoedanigheden. Of ik daar de eerste paar keren hulp bij gehad heb? Nee, je hebt pas hulp nodig als je het voor de dertigste keer ziet. Dat is het moment waarop je vaatje volloopt. Ik heb twintig jaar op straat gewerkt voordat ik woordvoerder werd en net voor die overgang werden mijn collega Ton en ik op de kruising van de Amstelveenseweg en Koninginneweg door een buschauffeur geattendeerd op een ernstig ongeluk dat zojuist had plaatsgevonden. Het ging om een man die met zijn fiets onder een rechts afslaande kiepauto terecht was gekomen en door alle acht wielen was gepakt. Toen ik dat zag dacht ik: en nu is het genoeg. Als je een jonge twintiger bent zit er veel meer flexibiliteit in je kop, maar naarmate je ouder wordt en het zich maar op blijft stapelen, komt er een keer een moment dat het genoeg is. Daarom is post-traumatische stresstoornis echt een ding onder collega’s die altijd maar door zijn gegaan onder ernstige omstandigheden. We treden professioneel op, maar je kunt het nooit meer niet gezien hebben. Dat maakt het heftig.’

Ellie op Patrouille is vanaf dinsdag 27 februari elke dinsdag om 21.25 uur te zien op NPO1.

Lees het hele artikel op Blendle.