Recensie | 4 sterren voor A Walk With Love And Death van Melvins

Melvins - A Walk With Love And Death

Hoewel inmiddels omaatjesgrijs, steekt de weerbarstige pruik poedelkrullen van Buzz Osborne nog even eigenwijs alle kanten op als 30 jaar terug. Die eigenwijsheid (in kapsel, in houding, in muziek) is precies de reden dat de zanger/gitarist en zijn Melvins nooit zijn uitgegroeid tot een Grote Band.

Best gek, want begin jaren 90 hadden de sterren niet gunstiger kunnen staan voor het trio dat de agressie van punk koppelde aan lethargisch trage naaktslakkenriffs. Ze draaiden al een paar jaar mee toen grunge ineens explodeerde. In ieder interview weer zei Kurt Cobain dat de Melvins zijn favoriete band was. Logisch, hij en Buzz en Kurt waren al vrienden op de middelbare school. Maar terwijl de andere Seattle-bands groter en groter werden, bleven de Melvins dat stel snotjochies waar iedereen overheen keek. Onterecht, laten ze op hun nieuwe dubbelaar voor de zoveelste keer horen. Love is volgeplempt met sinistere soundscapes (die kun je best skippen), maar het Death-schijfje beukt je ouderwets omver als een bulldozer. Eind oktober staan King Buzzo en zijn maten in Paradiso. Mis dat vooral niet.