/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2017%2F01%2Fmartin21.jpg)
Martin Koolhoven (47) maakte met Brimstone een film alsof hij hierna geen films meer mag maken. Een zegetocht van een klassieke western, met een unieke invalshoek waarin de Nederlandse cultuur in het Amerikaanse pioniersverleden centraal staat. ‘Ik wil films maken die reuring veroorzaken.’
Fotografie Corné van der Stelt
Ik heb in films nog niet eerder zulke realistische schotwonden gezien als in Brimstone. Hoe heb je dat gedaan? Heb jij dat bedacht? ‘Ik heb het van tevoren allemaal bedacht en we hebben het uiteindelijk gedaan. Op een gegeven moment zie je het personage Eastman van achteren in zijn hoofd geschoten worden, dan zie je zijn oog rood worden. Ik had uitgezocht wat er gebeurt als een kogel van achteren tegen je oog aantikt, nou, dat dus.’
De film onderscheidt zich ook door het bijna pijnlijke realisme dat je erin hebt geïmpregneerd. Waarom wilde je alles wat er gebeurt zo gruwelijk gedetailleerd laten zien? ‘Het is grappig, maar het meest gruwelijke wat er in de film gebeurt, zie je niet. Zoals een tong die wordt afgesneden.’
Brimstone gaat van de ene afschuwelijke gebeurtenis naar de andere, maar bij de vrouwen lijk je het wat vaker buiten de camera om te laten gebeuren. ‘Ik wist waar ik qua verhaal naartoe ging, dus wist ik dat het over the top zou zijn als ik dat allemaal zou gaan laten zien. Wel wilde ik de film een zo groot mogelijke emotionele impact op de kijker laten hebben. De film gaat over geweld. Eerlijk gezegd ben ik dat cartooneske Hollywood-geweld, waar een uit elkaar spattend hoofd bijna een grap is, een beetje beu. Daar heb ik veel meer morele problemen mee. Het karikaturiseren van geweld is denk ik niet goed. Als je eerlijk bent over geweld, zie je ook wat het doet met een mensenleven.’
‘Het meest gruwelijke wat er in de film gebeurt, zie je niet. Zoals een tong die wordt afgesneden’
Daar gaat de film ook over: wat doet geweld met een mens? Je brengt het als een generatiepatroon.
‘Absoluut. Het zit ook in de Amerikaanse genetische opmaak. Ik weet dat er mensen zijn die me beschuldigen van sadisme of me exploitabele motieven toebedelen over de film. Ik dring de kijker niet een geforceerd moment in de film op waar het verhaal weer even leuk moet worden. Dat is pas exploitabel.’