/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2016%2F09%2FDG2R3576.png)
Op fetisjfeesten zie je ze overal: vijftigers die het verval omarmen en gewoon in string rond paraderen. 'Als dat beeld je niet bevalt, kijk je toch lekker de andere kant op?'
Ik zat aan de bar bij Dominatrix, een fetisjfeest. De vijftigers in veterstrings vlogen me om de oren. Dit verbaast me elke keer weer. Dan bedoel ik niet het effect dat zwaartekracht op een lijf kan hebben; tepels die ter hoogte van de navels bungelen, billen als rimpelige lappen deeg, zo ver uitgezakt dat het vlees tegen de achterkant van de dijen kletst.
Daar ben ik inmiddels aan gewend – al is leuk anders. Wat me blijft fascineren is de schaamteloosheid waarmee een deel van de bezoekers halfnaakt rondbanjert. Het interesseert ze werkelijk geen hol dat het pakje dat ze dragen tien jaar geleden al niet paste.
Ducttepels
Op het podium danste een vrouw. Ze moet rond de zestig zijn geweest. In haar hand klemde ze een lichtgevende stok waarmee ze zwaaide alsof ze was verwikkeld in een kungfu-gevecht. Haar tepels wezen recht naar beneden en waren afgeplakt met twee kruizen, in elkaar geflanst met ducttape.
Ze droeg een rokje ter grootte van een riem, zonder onderbroek. Ik zal je de details besparen, maar ik zag meer van haar verjaarde flamoes dan mij lief was. Als ik haar zou filmen, zou ze geheid een megahit worden op Dumpert. Dat deed ik natuurlijk niet.
https://www.youtube.com/watch?v=gn8x2m2wNZw
Het mooie aan erotische feesten is het ‘leven en laten leven’- principe. Je zou afkeer kunnen voelen bij het zien van het rijpe lijf dat over de verhoging stuiterde. Bij mij riep het een andere soort emotie op. Ik vond haar – naast een beetje getikt – stoer. Op fetisjfeesten trekt een deel van de bezoekers zich niks aan van het heersende schoonheidsideaal.
Ze omarmen het verval en zijn dermate content met het resultaat dat ze dit graag met de buitenwereld delen. Wat anderen daar vervolgens van denken, is ze een rotzorg. Ik kan niet anders dan daar enige bewondering voor voelen. Ik ben nog geen dertig, tref alle voorzorgsmaatregelen – smeer me in, eet gezond, neem niet al te veel drugs – en nog zou ik me in een veterstring niet zó comfortabel voelen als zij.
Mijn eerste erotische feest
Jaren geleden bezocht ik voor het eerst een erotisch feest. Van tevoren stonden vriendin J. en ik eindeloos voor de spiegel te wikken en wegen. (Dat ging ongeveer zo: ‘Zie je een put als ik loop? Eerlijk zeggen. Daar links zit wat striae, zal je dat zien daar binnen, of is ’t straks te donker?’)
https://www.youtube.com/watch?v=y3iGMw8uKgY
Ik heb modellenwerk gedaan, ben gewend rond te wandelen in mijn ondergoed, bekend met priemende blikken die me beoordelen op mijn uiterlijk. Elk grammetje vet, is er in die wereld één te veel. Dit – en mijn karakter – maakt dat ik zelfkritisch ben. Net als het gros van de mensen in mijn omgeving, overigens.
De verbijstering van J. en mij was dan ook compleet toen we die avond om ons heen keken. De conclusie, dat jezelf leren accepteren makkelijker wordt met de jaren, was snel getrokken. Al snap ik niet hoe dat werkt. Als wíj, de jeugd (destijds dan), ons al ietwat ongemakkelijk voelden in die weinig verhullende outfits, hoe speelden zij waarbij alle elementen tegenzitten – leeftijd, BMI, gravitatie – het dan voor elkaar hier rond te lopen met een air van: ‘Kijk mij sexy zijn?’
Verspilde jaren
Tijden later ontmoette ik Marie, op Wasteland. Ik geloof dat ze een jaar of vijftig was. Voor sigaretten en stress haar huid transformeerden in die van een overrijpe nectarine, was ze vast een knappe vrouw. Ze vertelde me over haar mislukte huwelijk. Over haar nieuwe leven, dat ze deelde met haar partner en sm-meester.
‘Hij vindt me prachtig.’ Ze knikte stralend richting een man in een Schotse kilt van leer. ‘Ik heb me mijn halve leven zorgen gemaakt over mijn uiterlijk. Terwijl ik hartstikke slank was, destijds.’ Maries spiegelbeeld is niet meer wat het is geweest. Ze besloot zich hier niet door te laten beperken en dat voelt goed. In het ‘tweede deel’ van haar leven doet ze precies waar zij zin in heeft: gehuld in geile pakjes fetisjfeesten bezoeken (en zich publiekelijk uit elkaar laten trekken, het liefst in één of andere kelder – maar dat terzijde). Als mensen dat beeld niet bevalt, kijken ze toch lekker de andere kant op.
Dat vind ik getuigen van lef. Al is van een beetje ijdelheid – een abonnement op de sportschool of een push-up-bh – nog nooit iemand dood gegaan en is het vrij traumatiserend sommige van deze types in actie te zien. Tóch vind ik het mooi dat er plekken bestaan waar mensen – in alle soorten en maten – zich kunnen laten gaan.
Latex fetisj? Ik gruwel van het materiaal. @nieuwerevu #achterdeschermen pic.twitter.com/rrkbqdFUC9
Marith Iedema (@marithiedema) 22 mei 2015