Bijles van Marith: de tafelhoeren van Ibiza

Natuurlijk, u bent een echte man van de wereld, maar een beetje bijschaven kan nooit kwaad. Zeker niet op het gebied van seks en lifestyle.

Ibiza, het eiland waar de rijksten ter wereld er een sport van maken te laten zien hoeveel ze waard zijn. Nergens is dat protserige gedrag zo heftig als in de bekende clubs, waar je voor een euro of zesduizend een tafel plus een stukje club voor een avond van jou mag noemen. Op Ibiza moet drank vloeien, geld rollen. Een tafel waar niet met flessen Crystal wordt gespoten zal voorbij worden gelopen door de meisjes met opgespoten lippen, zandloperfiguren en haren tot aan hun billen. Dames die de gave hebben in elke man iets moois te zien. Zo lang hij maar vermogend is. Tafelhoeren, noemen mijn vrienden en ik deze vrouwen ook wel.

Daar heb je op Ibiza twee, of eigenlijk drie soorten van. Allereerst de echte hoeren. De crème de la crème, welteverstaan. Net zo knap als modellen, alleen minder dun, met billen waarop een theekopje rustig blijft staan. Tijdens de Europese zomermaanden zitten ze op Ibiza en in onze winter reizen ze af naar Dubai. Zodoende verdienen ze meer dan Mark Rutte en onderhouden ze in veel gevallen hun grote families in Colombia, Brazilië en Rusland. Het zijn zakenvrouwen die doelgericht te werk gaan, zich een weg banend van tafel naar tafel om klanten te werven.

Shinen

Je zou de denkfout kunnen maken dat vrouwen en stijl je vanzelf komen aanwaaien als je maar genoeg geld hebt. Niks is minder waar. Omdat je nogal voor schut staat als je 10.000 euro hebt neergelegd voor een tafel in het midden van de club, zonder dat er mooie vrouwen aan je zijde staan, is er een service in het leven geroepen die gezelschapsmeisjes levert. De tweede soort tafelhoer. Mooie vrouwen die de avond met je doorbrengen en doen alsof ze de tijd van hun leven hebben. De rijke mannen in kwestie weten wel beter, net als de Ibiza-kenners in het publiek. Maar een deel van de aanwezigen in de zaal denkt vast: ‘Kijk die mannen eens shinen. Ik wou dat ik hen was.’

Dat maakt het natuurlijk dubbel en dwars waard, al dat smijten met geld. Vorige zomer leerde ik H. kennen op Ibiza. Een knap meisje dat haar avonden feestend doorbracht met zakenmannen en criminelen. Veel geld hield zij daar zelf overigens niet aan over, vertrouwde ze me toe. Een euro of vijfentwintig per uur. Mannen die snel rijk zijn geworden, niet weten hoe met vrouwen te communiceren en denken dat alles te koop is, zijn niet bepaald prettig gezelschap. H. werd vaak afgebekt, of zomaar betast.

Lees ook: Bijles van Marith: lang en breed lullen over maatje pik

Daarnaast belandde ze geregeld in bizarre situaties waarbij mannen haar duizelingwekkend hoge bedragen boden in ruil voor seks. Ik vroeg of ze nooit in de verleiding was gekomen in te gaan op zo’n indecent proposal. Het meeste dat een man haar wilde geven voor een nacht was 15.000 euro, vertelde ze. H.: ‘Om eerlijk te zijn had ik het anders misschien wel met hem gedaan, hij was best aantrekkelijk. Maar ik laat me niet kopen.’

Dit nogal onwaarschijnlijke verhaal deed mijn wenkbrauwen hoog de lucht in schieten. De geruchten gaan dat de meisjes die voor een uurloon bij de tafels staan, voor het juiste bedrag best bereid zijn voor een avond hun principes van ‘ik neuk niet voor geld’ overboord te gooien. Zeker als de man in kwestie goed te doen is, lijkt mij. Maar hé, misschien was H. wel de uitzondering. Wie weet.

Stel stofzuigers

Dan heb je het derde type tafelhoer. Tijdens mijn laatste Ibiza-bezoek kwam ik nog in aanraking met een groep van dit soort. Ze kwamen na afloop van een poolparty met ons mee naar huis (het waren vriendinnen van een meisje dat we hadden uitgenodigd en wel leuk was). Ze dronken de drank op, vielen als een stel stofzuigers aan op de coke en vroegen mijn jongensvrienden welke tafel ze hadden bij het feest van die avond. Toen zij ‘Geen’ antwoordden, vonden de tafelhoeren dat reden genoeg hun spullen te pakken en te vertrekken (de overgebleven drugs meenemend, zo realiseerden we ons later).

Op zoek naar een groepje mannen dat misschien minder knap en jong was, maar ten minste wél in staat zou zijn te zorgen dat zij op een fatsoenlijke plek kwamen te staan in de club. Want – en dat verbaast me altijd het meest bij dit soort vrouwen – ze vinden dat ze er recht op hebben verwend te worden. Zij op hun Louboutain-hakken van vijfhonderd euro, met massief gouden Rolexen om hun polsen, gekregen van rijke Arabieren. Dat ze zelf niks hebben bereikt in hun leven doet er niet toe. Ze zien er toch goed uit? Kort gezegd: om van te kotsen.

Mocht je nog wat geld hebben liggen dat je wilt verbrassen op Ibiza, loop met een boog om deze dames heen. Kies dan liever voor een échte hoer. Dan weet je in ieder geval zeker dat je waar voor je geld krijgt. Bij de laatste categorie tafelhoer – die breed wordt vertegenwoordigd op het eiland – is dat nog maar de vraag.

https://www.youtube.com/watch?v=TKgDzpc3lZ8