/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2016%2F01%2FSchermafbeelding-2016-01-12-om-16.15.13.jpg)
Helemaal hip in de Iraanse underground: metal. Maar in Teheran is underground echt underground. Onze man in Teheran bezocht de scene, werd al snel gevolgd en moest toezien hoe zijn bron werd opgepakt. ‘Veertig zweepslagen zijn geen uitzondering.’
Ik heb moeten beloven dat ik de echte namen van deze mannen niet openbaar maak. Eentje heeft namelijk door mijn schuld vastgezeten. In de aanloop naar mijn bezoek aan Iran had ik Facebook-contact met de gitarist en oprichter van een van de beste death metal-bands van Iran, laat ik hem Mister Death noemen. Hij vertelde me dat sociale media weliswaar verboden zijn in Iran, maar dat dit makkelijk te omzeilen was via een Virtual Private Network. Sterker nog, de heren hadden sinds kort een nieuwe VPN-server ontdekt. Supersnel, werkte altijd, voor maar één dollar per maand.
Lees ook: Op metalcruise met de Mötorboot van Lemmy
Waarschijnlijk is deze server een honeypot van de staat geweest. Want een dag nadat ik in Iran via de VPN contact maakte met mijn underground metalhelden, werd ik gevolgd. Toen ik mijn hotel uitliep, stond er een jongeman met hip kapsel, spiegelzonnebril, poloshirt met gele en groene strepen en zo’n foeilelijke moderne jeans met veel ritsen nonchalant met zijn rug tegen een muur te bellen. Een paar straten verder liep hij, al bellend, nog steeds achter me. Ik deed een test. Ging een groentewinkeltje binnen, wachtte een paar minuutjes. En ja hoor, streepjespolo stond nog steeds tegen een auto te bellen toen ik weer buitenkwam. Hij heeft letterlijk de hele dag al bellend achter me aangelopen.
Compleet surrealistisch. Niet echt subtiel ook. Maar de volgende dag was streepjespolo verdwenen. Dus dacht er verder niet over na. Ik nam aan dat het random was, gewoon omdat ik een westerling ben. Dat was het niet. Een kleine week nadat we elkaar spraken, ik was toen weer terug in Nederland, was Mister Death ineens verdwenen. Zijn bandleden wisten niet waar hij was. In het bijzonder de drummer, zijn allerbeste vriend, laat ik hem Mister Metal noemen, was erg ongerust. Weken later kwam Death pas weer boven water. Hij had in een of ander aftands flatje vastgezeten, slecht te eten gehad en was geestelijk uitgeput. Niet fysiek mishandeld, maar wel zo geïntimideerd dat hij niet meer on the record wilde met zijn verhaal. Daarom is dit interview anoniem...
Tekst: Sam Gerrits