Overschatte mensen: Maxim Hartman

De onderschatte Belgische schrijver Herman Brusselmans maakt korte metten met overschatte personen uit de wereldgeschiedenis.

Maxim Hartman heeft praktisch geen vrienden, en de pipo’s van wie hij denkt dat ze wél vrienden zijn, vinden hem achter z’n rug allemaal een enorme eikel. Nico Dijkshoorn zei laatst tegen mij: ‘Die Hartman denkt dat ik z’n gabber ben, zoekt de hele tijd contact, en heeft niet eens door dat ik liever Jort Kelder met een bruine streep in z’n onderbroek als vriend zou hebben dan hem.

Hartman is onsympathiek, pretentieus, gespeend van enig talent, en zo prettig in de omgang als een reptiel met een egoprobleem.’ Nu is Dijkshoorn ook een gigantische oetlul, maar ik geloof hem wel als hij aangeeft dat je Hartman maar beter kunt mijden als de cholera en de tyfus samen.

Hartman werd geboren op 13 augustus 1963 in Rotterdam, als zoon van een werkloze trampolinespringer en diens vrouw, een griet die er prat op ging dat ze aan haar eigen aars kon likken zonder over te geven. Na een jeugd en een adolescentie om op te schieten, raakte hij aan baantjes in het door complete losers bevolkte Nederlandse televisiewereldje, eerst als co-presentator van Rembo & Rembo, dat een humoristisch programma voor kinderen moest voorstellen, en zo grappig was dat de 6-jarige Sjoerd van Touwtjes uit Spijkenisse getuigde: ‘Als dit humor is, ben ik zinnens om nooit van m’n leven nog te lachen.’

Lees ook: Overschatte mensen: Prem Radhakishun

Hartman bedacht en leidde nog meer shows voor kinderen, en we weten dat er met volwassenen die altijd maar bezig zijn met de kleintjes te proberen vermaken iets grondig mis is. Meestal zijn ze het kind in zichzelf nooit kwijtgeraakt, en in het geval van Hartman is het kind in hemzelf een ongeveer achtjarige nitwit met de intelligentie van een panharing.

Van lieverlede kreeg hij ook andersoortige jobs aangeboden, bijvoorbeeld de samen met de driekwartnicht Waldemar Torenstra uitgewerkte kutserie, waarbij volstrekt oninteressante Marokkanen werden gevolgd tijdens hun reis naar het volstrekt oninteressante flutland Marokko. Er keken gemiddeld drie dozijn kijkers naar deze serie. En toen ging Hartman zich ineens opwerpen als behoeder van de ‘onderdrukte man’. Hij deed dit op tv, op de radio, in boekvorm, en voor mijn part achter een struik in het grote enge bos, een feit is dat hij zoveel verstand heeft van wat mannen drijft als een homo van de clitoris van Chantal Janzen.

Hartman zelf, naar eigen zeggen géén homo (landelijke twijfel hieromtrent is toegestaan), deed pogingen om zich te profileren als vrouwenkenner, en toevallig ken ik een meisje dat in een intieme situatie is beland met Hartman en zij zei: ‘Zijn idee van seks was een bos prei in m’n anus proberen douwen, waarna ik gillend van hem wegvluchtte.’ Figuren als Maxim Hartman mogen onder luid gejuich in de stront zakken.

Herman Brusselmans