Blijf in Rotterdam, Ahmed!

Dit najaar beginnen de politieke partijen hun campagnes, in aanloop naar de nieuwe verkiezingen. Alles wijst erop dat de PvdA nog meer terrein zal verliezen, omdat die club verantwoordelijk wordt gesteld voor talloze misstanden in ons land die konden ontstaan toen de sociaaldemocraten aan de knoppen zaten.

In de peilingen bespeuren we dat de achterban door teleurstelling uitwaaiert naar nieuwe bewegingen zoals de Partij voor de Vrijheid en DENK, maar veel mensen zijn ook op zoek naar een écht links geluid, en komen derhalve bij de SP uit. Om deze ontwikkelingen te stoppen zijn de leden van de PvdA dringend op zoek naar een oplossing, in de hoop op schadeherstel en misschien wel meer, bijvoorbeeld een plek in het nieuwe kabinet. Daarom wordt er van alle kanten gelobbyd om Ahmed Aboutaleb, burgemeester van Rotterdam, zover te krijgen dat hij zich kandidaat stelt voor het lijsttrekkerschap van de PvdA. Vorige week schreven dertien burgemeesters, voornamelijk uit Brabant en Zeeland, een open brief aan de eerste burger van de havenstad, met daarin een dringend beroep om deze ‘noodzakelijke stap’ te zetten. ‘Yes, you can, Ahmed.’

Het is te hopen dat hij niet in deze val loopt. De PvdA is een terminaal zieke partij die zichzelf van binnenuit aan het opvreten is. Ahmed Aboutaleb heeft in Rotterdam iets gepresteerd wat weinig andere mensen zal lukken: het immer kritische volk is trots op hem.

Lees ook: Een nationalistische mafketel

Als bestuurder riep hij op de juiste momenten de juiste dingen, waardoor zelfs de onderbuiken van Joost Eerdmans en Ronald Sørensen schoorvoetend moesten toegeven dat ze toch wel een bijzonder persoon hadden binnengehaald, iemand die de stad cachet geeft, zowel aan de Maas als ver daarbuiten, tot aan het Amerikaanse Witte Huis toe. Heel Nederland houdt van Ahmed Aboutaleb. Hij staat voor geslaagde integratie en Hollandse degelijkheid. Hoewel er in de media meerdere pogingen zijn gedaan om het aan het wankelen te krijgen, gaf hij geen enkele kik. Zelfs niet toen Frénk van der Linden een lasterdocumentaire over hem schoot.

Helaas werkt het op het Binnenhof allemaal iets anders. Daar zit de vijand niet alleen bij de tegenpartij, in de bankjes van de oppositie, maar wordt er ook vanbinnen de organisatie aan de stoelpoten van een leider gezaagd. In het geval van Diederik Samsom is dat wel te begrijpen, die kan er daadwerkelijk níets van, maar de roedel hongerige wolven die ook op een functie in de top van de partij aast, is omvangrijk en nietsontziend.

Het zou zonde zijn als Ahmed Aboutaleb zich zou laten verblinden door torenhoge ambities, ontembare ijdelheid en een niet te onderschatten geldingsdrang. Succes verkrijgen is geen moeilijke opgave: het echte talent zit hem in beheersing en genoegen nemen. Want laten we wel wezen – wat kan de PvdA op dit moment nog bereiken? De partij is in het huidige politieke klimaat geen serieuze kandidaat voor in de coalitie. Op links is er te weinig draagvlak en de VVD heeft wél geleerd van het wurghuwelijk van de afgelopen jaren.

Als Ahmed Aboutaleb meedoet aan de lijsttrekkerschapsverkiezingen en toevallig wint, zal hij hoogstwaarschijnlijk leiding moeten geven aan een gedecimeerd gezelschap. We hebben allemaal bij Job Cohen gezien hoe dat kan aflopen. Hij was de gevierde man in Amsterdam, maar werd in Den Haag genadeloos afgemaakt, simpelweg omdat hij te beschaafd overkwam. Dus, Ahmed Aboutaleb, count your blessings, en blijf lekker in Rotterdam.

Özcan Akyol