Columnist James Worthy pakt de taxi naar de bieb van Waalre, waar hij geïnterviewd gaat worden door tachtig pubers. Onderweg raakt hij met de chauffeur aan de praat over taal. 'Taal kijkt op niemand neer.'

‘Muggen zijn dromerig. Ik heb nooit echt het gevoel dat ze weten wat ze aan het doen zijn. En waar ze naartoe willen vliegen’

‘Het is lastig om je welkom te voelen op plekken waar mensen achter kogelwerend glas zitten. Maar deze vrouw is niet bang voor kogels’

‘Zijn lach klinkt elke week anders. Eerst had hij een verlegen lach. Alsof hij zelf nog aan het geluid moest wennen. Tegenwoordig is zijn lach uitbundig’

‘Ik zag Thiago voetballen. Ik zat zo dichtbij dat ik zijn veters had kunnen strikken. Misschien had ik dat gewoon moeten doen’

‘Heeft hij gelachen toen hij ziek was? Ik zoek naar de echo van zijn lach. Naar iets waarop het geluid terug kan kaatsen naar de bron’

'Een splinter is een tatoeage die door de natuur is gezet. Mijn huid heeft nu eindelijk een eigen verhaal’

'Ik ben schrijver. Ik wil niet in de Men’s Health, ik wil in Vrij Nederland.’