Verdwalen op de Afsluitdijk is lastig, je kan immers maar twee kanten op. Maar het is niet onmogelijk, zo ontdekte James Worthy na negen biertjes. 'Mensen kunnen ook verdrinken in ondiep water. En verdwalen is wat dat betreft gewoon verdrinken in ruimte.'

Een voetballende Messi in het echt meemaken is wonderbaarlijk. Dat merkte James Worthy ook, op een warme zomerdag in 2007. 'Hij deed dingen die zo buitenaards waren dat ik toeristenbelasting wilde betalen.'

Eens in de zoveel tijd krijgt James Worthy e-mails van jonge stotteraars. Stuk voor stuk prachtige berichten, waarvan er eens in de zoveel tijd één echt uitspringt. 'Zijn ouders wilden een taalwonder van hem maken, maar hij werd een stotteraar'

Als James Worthy hem op tv zag, twijfelde hij soms aan zijn eigen goedheid. ‘Peter zag dat de machtelozen van het kastje naar de muur werden gestuurd en gaf ze een stoel. En hij luisterde.’

Zondagavond staat Engeland voor het eerst in James Worthy's leven in de finale van een groot toernooi. ‘Als ik voor Engeland juich, juich ik voor mijn vader. Voor hij die zijn thuis verliet, zodat ik een thuis kon krijgen.’

Hij had zo weinig zin in Frankrijk-Zwitserland dat James Worthy maar met wat vrienden op een kunstgrasveldje bij Station Sloterdijk een balletje was gaan trappen. Tot er een wildvreemd jongetje in een schone pyjama kwam aangerend. ‘Een Zwitser heeft gescoord,’ schreeuwde hij.

Wanneer een man verliefd is op een voetballer, zoals James Worthy op Jack Grealish, klinkt dat ongeveer zo: ‘Engelse voetballers zijn vaak Jack Russell-terriërs met drinkbakjes vol Red Bull. De harten stellen vragen waar de voeten vaak geen antwoord op hebben. Grealish is anders. Hij blijft cool. Hij blijft James Dean.’

Voetbal was van zijn vader en hem, schrijft James Worthy. ‘Het was het plakband dat onze harten bij elkaar hield. Sinds zijn dood is de bal een stuk minder rond gegroeid. En mijn hart ook.’ Toch heeft hij sinds vandaag enorm veel zin in het EK.